Ontmoeting met Manon, psycholoog van het mobiele team

22/06/2021

“Ik ben Manon, psychologe van het Maraude team van Samusocial. Wat me gemotiveerd heeft om hier te werken, is de noodhulp en het domein van de armoede. Ik wou echt op het terrein werken en een job hebben die zin heeft. Vroeger was er geen psycholoog in het maraude team maar ik wist dat de dingen snel verschuiven bij Samusocial. Toen er een vacature kwam, ben ik erop gesprongen! Daarvoor werkte ik in een noodverblijfcentrum als nachtreferent. Ik heb ook ‘s nachts daklozen opgepikt voor ik overstapte naar het mobiele dag-team. Het is interessant beide realiteiten te kunnen zien. Overdag zie je dat de mensen een beetje actief zijn en zich bezig houden, terwijl het ‘s nachts heel anders is.

In een mobiel team heb je zero routine, je verveelt je nooit. Je komt aan op je werk en je weet nooit echt wat je te wachten staat. Je moet je kunnen aanpassen en de prioriteiten veranderen. Je bent misschien in een wijk en ziet iemand in nood die je lang niet gezien hebt. Je neemt dan tijd voor die persoon, wat de rest van de dag zal veranderen.

Mijn werk bestaat vooral uit een kijk hebben op de psychologische realiteit van de mensen en er te kunnen zijn als psychologische ondersteuning. Ik stel niet echt een klinische diagnose. Ik probeer vooral de omgeving van de mensen en hun evolutie te begrijpen. Als je iemand op straat met een pathologie wil behandelen, dan moet je spreken over zijn verblijfplaats: op straat, in een tent, onder een brug, in de metro… Dankzij deze interacties leer je veel over zijn ervaring. Wanneer iemand het vraagt kan je hem doorverwijzen binnen het netwerk (psychologen, ziekenhuizen, artsenkabinetten) naargelang van zijn problematiek, voor een opvolging op lange termijn. Wij zijn er meer voor de korte termijn en noodhulp als algemene regel. 

Er zijn uiteraard moeilijke aspecten. Het Brusselse netwerk is bijvoorbeeld verzadigd qua psychiatrische huizen, opvangtehuizen en noodverblijven. Het zou beter zijn mocht iedereen alleman mogen ontvangen. Het is moeilijk te zien dat men niet altijd een directe oplossing kan voorstellen. Voor iemand in een situatie van uitsluiting kan het zwaar zijn.

Ik herinner me een anekdote van toen ik ‘s nachts werkte. We waren een man gaan halen aan het Centraal station. Hij had een alcoholprobleem en slaagde er vaak niet meer in te stappen om naar Poincaré te gaan, waar hij zijn plaats had. We brachten hem dus soms naar het centrum om er te kunnen slapen. Hij speelde heel goed harmonica. Tijdens de rit met de wagen heeft hij een  harmonicastuk gespeeld voor ons, dat hij heel goed speelde. Het was een mooi moment. Muziek is sterk, het creëert een band. Onze begunstigden zijn meestal blij als we muziek opzetten op de radio in de wagen.

We hebben vernomen dat die persoon enkele weken geleden gestorven is. Begunstigden die sterven, het gebeurt vaker dan men denkt. Je bewaart ondanks alles een goede herinnering, ook al loopt het slecht af. Werken met daklozen betekent ook een zekere bescheidenheid behouden. Men kan sneller op straat belanden dan men denkt als gevolg van verkeerde keuzes of ziekte. Dit begrijpen stelt je in staat om de kerk in het midden te houden.”