De filmploeg heeft afgesproken om 19u30 in het noodopvangcentrum van Samusocial vlakbij het Zuidstation. Het is verzamelen geblazen in de kantoren van de mobiele teams op de zevende verdieping, waar het uitzicht over Brussel, het moet gezegd, adembenemend is.

Het mobiele nachtteam bestaat uit drie personen: Naïma is verpleegster, Nora maatschappelijk assistente en Jessie psychologe. Ons volledig vrouwelijke team leest eerst de verslagen van het dagteam door en maakt een lijst op van de verschillende “persoonsbeschrijvingen”, alle mensen die Samusocial hebben opgebeld om geholpen te worden. Voor we vertrekken, gaan Jessie en Nora nog snel een vrouw ophalen die het ziekenhuis verlaat om ze naar ons verblijfscentrum voor vrouwen te brengen.

Als ze terugkomen, gaan we nog even aan tafel zitten om krachten op te doen voordat we op pad gaan. We maken van de gelegenheid gebruik om ons vrouwelijke maraudeteam mee te geven wat het doel van de opname is. Samusocial is op zoek naar meer middelen om zijn slagvaardigheid te versterken. We willen een videofilm maken om te tonen wat we nu eigenlijk doen op het terrein. De focus zal enkel liggen op het werk dat Samusocial als enige elke nacht verricht: in de straten van Brussel op daklozen toestappen om noodhulp te bieden en hen aan te bieden om mee te gaan naar een verblijf. De briefing toont eens te meer aan dat de moeilijkste taak van onze mobiele teams erin bestaat een vertrouwensrelatie op te bouwen met de mensen op straat. Een dialoog aangaan met mensen die alles kwijt zijn, ook het vertrouwen. Om dit delicate contact niet in gevaar te brengen en uit respect voor dit werk, hebben we beslist dat we telkens wachten met filmen tot het team gestart is met de interventie en de persoon uitdrukkelijk gevraagd heeft of deze het goed vindt om gefilmd te worden.

Het is nu negen uur ‘s avonds en we gaan samen op weg voor de eerste interventies. We volgen het team vijf uur lang zonder iets te filmen omdat de mensen extreem kwetsbaar zijn en het niet zien zitten om gefilmd te worden. Pas omstreeks middernacht ontmoeten we een man die erg blij is om ons te zien en bereid is om zich te laten filmen. Hij komt langs voor enkele dekens en wat eten om buiten te overnachten. In de buurt ontmoeten we een koppel dat zijn toevlucht heeft gezocht in een kraakpand nadat ze uit hun huis zijn gezet. Ook zij zijn bereid om hun situatie uit te leggen, iets warms te drinken en in beeld te komen. De nacht vordert en we doorkruisen de stad, de straten zijn stil en de meeste mensen die we aantreffen slapen al. Uiteindelijk bereiken we het stadscentrum van Brussel waar iemand beschutting zoekt in een gang naast een gebouw. Hij vindt het goed dat we naderbij komen, zijn wonde verzorgen en hem daarbij filmen. Daarna gaat het terug naar het noodopvangcentrum om meer eten te halen voor de daklozen tijdens het laatste deel van de nacht. Als we bij het centrum aankomen, draaien we onze laatste beelden: een eenzame man in een rolstoel voor de deur glimlacht ons toe en blijkt erg ontroerd dat hij in beeld komt.

Na een shift van negen uur stoppen we uiteindelijk met filmen tegen vijf uur ‘s ochtends. Als de eerste zonnestralen binnenvallen, begint ons mobiele team met het schrijven van het verslag van een nacht vol ontmoetingen met mensen die in nood verkeren, maar die vooral op zoek zijn naar iemand die naar ze kijkt, naar ze luistert, die er even voor ze is en die wat menselijke warmte kan geven om ze uit hun isolement te halen, om iets te doen aan die uitsluiting.

Het moeilijkste wordt ongetwijfeld de terugweg naar huis in de wetenschap dat vanavond opnieuw duizenden mensen op straat slapen.