Ali, 29 jaar, van asielzoeker tot polyvalente werknemer bij Samusocial.

20/12/2021

Ali, sinds twee jaar een polyvalente medewerker op de afdeling “aanvragers van internationale bescherming” bij Samusocial, kent onze missie als geen ander: enkele jaren geleden kwam hij als asielzoeker in België aan. Vandaag is hij onze collega. 

In zijn geboorteland Afghanistan begon Ali als tolk voor het Amerikaanse leger in de stad Logar. Daarna werkte hij als leraar Engels in zijn dorp, in de buurt van Kunduz. “Op een dag kreeg de directeur van de school waar ik les gaf een telefoontje van de Taliban. Hij werd bij hen thuis “uitgenodigd”. Van hen moest hij me vertellen dat ik ook was uitgenodigd, samen met vijf andere mensen die werkten voor organisaties uit het middenveld, zoals het Rode Kruis… Het was een bevel om ons bij hen aan te sluiten. Uiterst achterdochtig, en na overleg met mijn familieleden, besloot ik het land zo snel mogelijk te verlaten. Later hoorde ik dat een van die zes mensen was gedood, een politieagent. Ik weet niet wat er met de andere vier is gebeurd.

Zo begint Ali’s lange vlucht. Hij vertrekt alleen. Hij doorkruist Iran, Turkije, Griekenland, Macedonië, Slowakije, Kroatië, Oostenrijk en vervolgens Duitsland. Hij reist per auto, per bus, per trein, hij steekt te voet grenzen over, trekt door berg en dal, reist in de kofferbak van een auto. Het is 1 uur en 45 minuten bangelijk afzien wanneer hij de Middellandse Zee oversteekt in een opblaasbare boot met plaats voor amper 30 personen, maar geladen met 65 vluchtelingen. Hij betaalt veel, heel veel geld, alleen 8.000 dollar om in Griekenland te komen.

Op 22 november 2015 komt hij aan in België. 45 slopende dagen zijn verstreken sinds hij zijn geboorteland Afghanistan is ontvlucht.
Alle begin is moeilijk. De vreemdelingendienst is een week gesloten en Ali slaapt in het Maximiliaanpark. Als de VD weer open gaat, brengt hij de nacht door aan de voordeur van de dienst om zeker te zijn dat hij wordt binnengelaten.  Hij wordt naar een opvangcentrum voor asielzoekers in Namen gestuurd, waar hij drie maanden verblijft. Van daaruit wordt hij naar Libramont overgeplaatst. Daar leert hij koken, Frans, en wordt zelfs lid van een volleybalclub op semiprofessioneel niveau.

In juli 2017 krijgt Ali zijn vluchtelingenstatus. Hij schrijft zich in bij het OCMW en verhuist naar Brussel. Zijn vrouw en twee kinderen vervoegen hem in het najaar van 2018. Het gezin breidt uit. Ali en zijn vrouw hebben nu 4 kinderen. Maar financieel is en blijft het lastig. “Mijn inkomen was te laag, ik wilde werken, maar ik kreeg te horen dat ik eerst mijn Frans moest opkrikken. Toch insisteerde ik dat wilde werken. Ik wilde helpen in een vluchtelingencentrum, omdat ik daar zelf was geweest. Ik werd in contact gebracht met Samusocial en er werd mij verteld dat ik mijn Franse lessen ‘s avonds kon volgen.  Ik ontmoette Adrian, hij legde me een heleboel dingen uit. En kijk, ik ben in september 2019 begonnen als polyvalent werker en kok bij Samusocial. Ik kreeg een jaar lang een contract op grond van artikel 60, en daarna, in augustus 2020, tekende ik een ‘echt’ contract bij de Samusocial, op permanente basis,” aldus Ali. “Ik verwelkom de hulpzoekenden in Koekelberg en Etterbeek, ik geef hen materiaal, ik leg de regels van het centrum uit, en ook hoe België werkt. Ik denk dat het geruststellend is voor Afghanen die naar Samusocial komen om iemand te ontmoeten uit hetzelfde land en om te zien dat België mij heeft opgevangen. Ik tolk weer bij de sociale interviews.
Met de huidige crisis in Afghanistan, denk ik dat we steeds meer mensen zullen opvangen die het land ontvluchten. Ooit terugkeren is voor mij ondenkbaar. Hier is alles in orde, ik ben gelukkig, we zijn veilig. Daarginds weet je nooit of je levend thuiskomt. Het is erg gevaarlijk, vooral voor vrouwen. Ik maak me zorgen om mijn moeder en mijn zus. Ik wou dat ze zich bij ons konden voegen, maar de Taliban controleren alle grenzen…”