Asiel aanvragen in België en onderdak vinden bij Samusocial.
23/10/2018
Mariam, 31 jaar oud, is één van de langst verblijvende bewoners van het centrum. Meer dan drie jaar nadat ze in België aankwam is haar aanvraag nog steeds in behandeling.
Februari 2015, Burkina Faso. Mariam heeft zopas haar vader verloren. Haar oom laat de kans niet voorbijgaan om haar moeder tot vrouw te nemen, de traditie staat hem dit toe. Al haar zussen zijn het huis uit en haar staat hetzelfde lot te wachten. De oom, die nu haar wettelijke voogd is, wil haar uithuwelijken aan één van de ouderen van het dorp. De man is 65 jaar oud. Zij is ondertussen zwanger van haar vriendje. In augustus, ze is dan zes maanden zwanger, beslist ze te vluchten. « Een vriendin zorgde ervoor dat ik naar de hoofdstad kon komen om de nodige documenten te verzamelen. Ze bracht me in contact met de mensensmokkelaar. Een week later zijn we met de auto vertrokken naar Niger. Daar zijn we 10 dagen gebleven bij een dame om te wachten op andere reizigers. Met het vliegtuig naar Parijs en met de trein door naar Brussel. Ik heb mij aangemeld bij de Dienst Vreemdelingenzaken die mij onmiddellijk doorstuurde naar Samusocial. Enkele maanden later hebben ze mijn asielaanvraag verworpen. Daartegen heb ik beroep aangetekend met mijn advocate. Vandaag wacht ik nog steeds om te worden opgeroepen. Ik heb geen idee wanneer dat zal zijn ».
Terwijl ze ongeduldig wacht op een antwoord op haar asielaanvraag gaat het leven voor Mariam verder… Haar dochtertje is ondertussen bijna drie jaar. « Aangezien de kleine praat en schoon is, mocht ze naar de kleuterschool. Sindsdien heb ik meer tijd voor mezelf. Ik ben met de oriëntatie- en integratiecursus gestart. We leren er de Belgische geschiedenis, we bespreken alles, tradities, noem maar op… En ik volg lessen Nederlands vier keer per week. »
Bij Samusocial heeft zij haar gewoontes : « Hier heb ik mijn kamer. Al drie jaar dezelfde. Ik kook vaak met de andere vrouwen. We maken gerechten klaar uit ons land om de anderen te laten proeven. Ik zorg voor de beignets, omdat ik weet dat iedereen dat lekker vindt. En dan zijn er de activiteiten voor de kinderen, knutselwerk, tekenen… en de uitstapjes naar het zwembad, het strand, een museum, de zoo … De mensen zijn hier vriendelijk. Ze luisteren naar me en nemen daarvoor de tijd. Ze zouden niet weten wat gedaan om mij plezier te doen, ook al is het niet altijd gemakkelijk voor hen, dat weet ik. We zijn met velen hier in het centrum.»
Toch is er bij Mariam iets wat knaagt : « Ik heb hier vriendinnen leren kennen. Maar ik ben hier al lang en het probleem is datik de mensen ook weer zie vertrekken … Ik wil weg uit deze situatie, Ik begin stilaan de moed te verliezen…Ik wil een beter leven voor mijn dochter. Ik wil graag in België blijven en een opleiding verpleeghulp volgen. »