Een namiddag mee met de maraude van een mobiel team

02/08/2019

Pierre, stagiaire bij de Communicatiecel, kon een hele namiddag met een mobiel team meerijden. Volg hem !

13u, Cristina, maatschappelijk werkster en Roberto, verpleger, stappen in het busje. Klaar om te vertrekken. De voornaamste opdracht van de middag is een begeleiding. Sociale begeleiding heeft tot doel de persoon bij te staan bij de stappen die deze moet zetten om zijn situatie te verbeteren. Vandaag begeleiden ze Gérard naar het ziekenhuis.

Maar eerst richting Solidarité Grands Froids, de partner van Samusocial in vestiairebeheer. Dominique is dakloos. Hij heeft het team verwittigd dat hij kleding nodig heeft. Op de lijst staan onderbroeken, sokken, t-shirts, dekens en truien. Met de koffer vol gaan we weer op pad. Maar Dominique blijft onbereikbaar, en onvindbaar.

Richting Naamsepoort. We zijn op zoek naar Daniel, die de mobiele teams van Samusocial regelmatig zien. Op een bank zien we een silhouet. Is het Daniel ? Nee, het is Vladislaw die we vinden. Hij slaapt met zijn hoofd in zijn handen. Zijn hond begroet ons. Eenmaal wakker gaat hij met ons naar het busje en vertrekt opnieuw met water en voedsel.

Het is tijd om naar het station Brussel-Luxemburg te vertrekken : daar hebben we afspraak met Gérard, die dringend een echografie van de buik moet laten uitvoeren in het ziekenhuis. Als we toekomen is Gérard verdiept in een boek. Hij wil niet onmiddellijk met ons mee. Maar hij staat toch recht en grijpt naar zijn blikje. Cristina en Roberto herinneren hem eraan dat hij nuchter moet zijn voor het onderzoek. Gérard lacht : « Ik zweer het, het is gewoon water ! »

Enkele meter verder stopt hij. « Is het echt nodig om naar het hospitaal te gaan ? », vraagt hij bezorgd. « Het is voor je baby, Gérard ! », plaagt Cristina. Gérard lacht en klimt in het busje. Cristina en Roberto vragen zich af wat de kortste weg is. Uiteindelijk is het Gérard zelf die ons naar het ziekenhuis Etterbeek-Elsene leidt : « niet hier ! », « Nee, rechts ! »…. « Hier zijn we er. »

De secretaresse aan het onthaal roept Gérard : hij is aan de beurt. Ze vraagt naar zijn gezondheidskaart, maar hij doet alsof hij deze vergeten is. Hij beantwoordt elke vraag met een grapje : « ik moet achteraf naar een trouwfeest ! Ik mag niet te laat zijn ! » Hij draait zich om en lacht naar ons. Ongetwijfeld probeert Gérard met zijn humor te verbergen dat hij bang is.

Gérard mag onmiddellijk binnen. De echografie duurt maar een paar minuten, maar Gérard moet nog blijven om een scan te doen. « Er is geen sprake van ! » Gérard loopt weg, maar Cristina haalt hem terug, kalmeert hem en overtuigt hem om te blijven. Roberto gaat mee voor de scan : Gérard kan steun gebruiken. 5 minuutjes later is het al voorbij. De resultaten worden doorgestuurd naar zijn arts.

« Ik verdien wel nu een kleine beloning ! » Gérard opent zijn tweede blikje bier. Op de terugweg vraagt hij : « Waar is de kleine Boeddha die ik jullie ooit gegeven heb ? » Roberto laat hem het beeldje zien : « Kijk ! We hebben hem altijd bij ! » Gérard wordt opnieuw afgezet aan het station, hij wil niet mee naar de opvang. Het is een beetje triest dat dit moment samen al voorbij is. Cristina neemt het notitieboekje van Gerard om de volgende afspraak in te schrijven. Ze zien elkaar volgende week terug.

De middag loopt ten einde…We rijden naar het centrum « Poincaré », waar we het opgepikte materiaal van Solidarité Grands Froids gaan afzetten. Roberto en Cristina gaan naar hun kantoor, waar ze het verslag van de dag gaan schrijven dat de avondmaraude zal lezen vóór ook zij op pad gaan.