Het leven van de vrouwen in het verblijfcentrum aan de de Meeûssquare

21/05/2020

Nu de lockdown voorbij is, ontdekt heel de bevolking een landschap dat zwaar getekend wordt door barrièrehoudingen en mondmaskers. De meeste mensen kunnen opnieuw terecht op openbare plaatsen maar daklozen zijn doorgaans nog steeds aangewezen op de structuren die in het leven zijn geroepen om hen in staat te stellen de lockdown in de best mogelijke omstandigheden door te komen.
Het Europees Parlement is één van de instellingen die hun ruimte ter beschikking hebben gesteld om iedereen de kans te geven bescherming te vinden tegen het virus. Het Helmut Kohlgebouw is omgevormd tot een verblijfcentrum met een capaciteit van 100 plaatsen, exclusief voorbehouden voor vrouwen. Op een paar dagen tijd onderging het gebouw een grondige gedaanteverwisseling: er zijn douches en sanitair geïnstalleerd, de vergaderzaal werd omgebouwd tot televisiesalon en de kantoren ingericht als kamer voor soms wel drie personen.

Sommige vrouwen gaan liever eens wandelen op de de Meeûssquare (tegenover het centrum), maar voor de andere bewoners hebben de medewerkers van Samusocial een activiteitenprogramma opgezet om bezigheid te brengen in het dagelijks bestaan van de bewoners. Er is gezorgd voor sport, lessen Frans en workshops in lichaamsverzorging. Maatschappelijk assistente Marthe is één van de mensen die zorgen voor de activiteiten: “deze voormiddag geef ik een cursus zittend turnen en vrijdag organiseer ik een workshop verzorging en welzijn”. Terwijl Marthe haar voorbereiding afrondt, ontstaat een kleine samenscholing op het einde van de gang. De vrouwen van het centrum staan te popelen om aan hun dagelijkse sportpraktijk te beginnen.

De vrouwen nemen plaats, op veilige afstand van elkaar. Marthe legt uit: ”dit is één van de activiteiten die ik deed met bejaarden en psychosepatiënten in andere centra voor ik bij Samusocial terechtkwam. Je kan niet alles doen zoals bij gewoon turnen, maar omdat iedereen neerzit, kunnen we de social distancing respecteren en toch samen sporten”.
Marthe komt de ruimte binnen en zet muziek aan op haar telefoon: de sessie kan beginnen.
Na de opwarming gaat het ritme de hoogte in. Een ietwat oudere dame roept: “het doet pijn maar het voelt goed!” Marthe motiveert haar groep: “komaan meisjes! Nog een reeks en we nemen even rust”. Een andere dame reageert: “dit is mijn straf, ik heb gisteren gespijbeld, nu moet ik dubbel zo hard werken!” De vrouwen hummen stuk voor stuk mee met een uptempo liedje. De sessie loopt stilaan ten einde.

Ondertussen is het etenstijd. Naast de hoofdingang wacht de dames de grote eetzaal. Ze gaan elk op hun plaats zitten, opnieuw om de sociale distancing te respecteren. Een vrouw gaat zitten en draait zich om: “sorry meisjes, ik ga met de rug naar jullie toe zitten, maar ik heb niets tegen jullie!” Achteraan lijkt één van de vrouwen zich al te verheugen op wat komt: “je eet hier lekker, alle maaltijden zijn echt heerlijk.” Een andere vrouw richt zich bij het binnenkomen van de eetzaal tot de aanwezigen: ”smakelijk eten sisters!” De hele eetzaal schiet in een lach. De mondmaskers gaan af tijdens de maaltijd en daarmee verschijnt ook opnieuw een glimlach op de gezichten.

Het evenement van de namiddag is de Franse les voor wie dat wil en morgen voormiddag is er opnieuw zittend turnen. Het leven is goed in het vrouwencentrum van de de Meeûssquare. De vrouwen zingen, dansen en lachen. En ze vergeten even de problemen van hun dagelijks bestaan.