Het licht aan het einde van de tunnel voor Emmanuel, 51 jaar: binnenkort krijgt hij zijn verblijfskaart en zal hij Samusocial kunnen verlaten.

11/02/2022

Emmanuel is 51 jaar en werd geboren in Angola. In 2004 vluchtte Emmanuel in zijn eentje vanuit zijn land naar Europa. Nadat hij zonder reden in de gevangenis was terechtgekomen en gezien had hoe zijn beide ouders vermoord waren door de gewapende troepen van het door oorlog verscheurde land, liet hij zijn vrouw, van wie hij reeds gescheiden was, en zijn twee zonen achter. Hij was van plan om hard te werken om hen geld te sturen en op termijn te proberen hen bij hem te krijgen.

Toen hij in België aankwam, vroeg Emmanuel onmiddellijk asiel aan. Hij werd opgevangen in een centrum in Luik. Hij verbleef er twee maanden voordat hij zijn oranje kaart kreeg, die hem toeliet te werken. Via een uitzendbureau had Emmanuel verschillende baantjes. Hij stuurde geld naar zijn zonen, zodat zij aan de universiteit konden studeren. In 2009 werd Emmanuel geregulariseerd en kreeg hij zijn verblijfskaart.

In 2015 verplichtte een tragedie hem terug te keren naar Angola: een van zijn zonen, toen nog student, overleed aan levercirrose. Emmanuel zegt: “Dat is wat mijn leven verpest heeft, ik kon dat niet aan. Vanaf dat moment volgden de depressies en ziektes elkaar op. Ik had een gastritis, een botziekte, en daarna een aderziekte. Ik heb ook een knieoperatie en een nekoperatie gehad, en er werden twee hernia’s verwijderd.”

Emmanuel bleef vier jaar in Angola om te proberen rouwen om zijn zoon. Toen hij in het begin van de winter naar België terugkeerde, was hij zijn rechten kwijt. Hij was uit zijn woning gezet en kwam op straat te staan: “Ik bedelde zoveel ik kon, maar ik doe dat niet graag. Met de vier, vijf, soms acht euro die ik overdag verdiende, kocht ik dan een brood en wat water. Ik drink of rook niet. Al het geld dat ik kreeg, ging naar eten. Door mijn aderziekte kan ik niet goed tegen de kou.” Drie maanden lang sliep Emmanuel voor het Zuidstation. Soms ging hij bij andere daklozen slapen: “we sliepen op een plein of naast het Noordstation, waar bosjes zijn. (= struiken, noot van de redacteur…) Als het regende probeerden we onder een veranda te schuilen, maar uiteindelijk waren we toch doorweekt. Buiten zijn de levensomstandigheden echt heel moeilijk.”

Op een dag hoorde hij over Samusocial. Hij belde en kreeg een plaats. Sindsdien werd Emmanuel opgevangen in verschillende van onze centra. Hij kan regelmatig genieten van ‘report’* vanwege zijn zorgwekkende gezondheidstoestand. Buiten slapen zou veel te nefast zijn voor hem. Emmanuel zit aan het einde van de administratieve procedure en wacht op zijn verblijfskaart, een proces dat volgens zijn advocaat zes tot acht maanden duurt. Zodra hij zijn kaart heeft, zal hij aanspraak kunnen maken op sociale uitkeringen en huisvesting. Als zijn gezondheid verbetert, zal hij ook kunnen werken.

Emmanuel is erg bezorgd dat hij geen geld kan sturen naar zijn tweede zoon, die daardoor zijn studies heeft moeten onderbreken: “Wij, Afrikanen, denken altijd aan de familie. We werken om geld te sturen. Het is echt stressvol voor mij dat ik niet kan voorzien in de noden van mijn zoon.” Sinds zijn tablet in mei 2021 werd gestolen, is Emmanuel al zijn contacten kwijt en heeft hij niet meer met zijn zoon gesproken.

Voor deze 51-jarige man, die nooit verwacht had in een dergelijke situatie terecht te komen, is het leven een strijd. Hij hoopt zo snel mogelijk weer aan het werk te kunnen om zijn zoon bij hem te laten komen. Emmanuel blijft positief: “Er is al hoop! Dus ik wacht echt tot die zes tot acht maanden voorbij zijn! Het is een kwestie van tijd!”

* Dankzij een ‘report’ moet een dakloze die bij Samusocial wordt opgevangen niet opnieuw via de telefonische permanentie een plaats reserveren: zijn plaats wordt hem voor een bepaalde periode toegewezen. Dit systeem voor de verdeling van de plaatsen is gebaseerd op een evaluatie van de kwetsbaarheid van de persoon.