Jean, 56 jaar, ex-drugsverslaafde en sinds begin dit jaar bewoner van ons opvangcentrum voor alleenstaande mannen.

30/03/2023

Jean is pas 56 jaar oud maar je geeft hem gemakkelijk 15 jaar meer. Hij spreekt goed maar klinkt als een bejaarde. Zijn hele leven heeft Jean geworsteld met verslaving. Maar in zijn heldere, levendige blik zie je wilskracht. Hij wil eindelijk tot rust wil komen op zijn eigen plek, dichtbij zijn dochter en kleindochter. En zijn drugsverslaving moet een verre (en slechte) herinnering worden.

“Ik heb jarenlang samengewoond in Charleroi. Ik werkte daar in de staalfabrieken als uitzendkracht. En toen ging alles verkeerd. Ik werd werkloos, begon te drinken en geneesmiddelen te nemen. Erger nog: ik raakte aan de drugs.”  Zo komt Jean terecht in een neerwaartse spiraal. En het werd nog erger. “Mijn vriendin is bij me weggegaan. Maar we woonden in haar huis, dus ik kon nergens meer terecht.”

Na een eerste ziekenhuisopname voor een hepatitis wordt Jean opgenomen in een afkickcentrum in Charleroi. Eenmaal ‘clean’ komt hij in een ander opvangcentrum terecht, waar van de bewoners verwacht wordt dat ze actief op zoek gaan naar werk en woongelegenheid. “Maar ik deed niet erg mijn best. Ik herviel vaak… Ze hebben me eruit gegooid. Weet je, het was ook niet makkelijk, mijn kamergenoot was mijn dealer“.

Een maat voor niets dus. Jean keert terug naar het ontwenningscentrum in Charleroi. “In mijn situatie was het de enige manier om een dak boven mijn hoofd en iets op mijn bord te hebben,” erkent Jean. “Daar heb ik mijn vrouw ontmoet“, glimlacht hij.

Jean wordt met spoed opgenomen in het ziekenhuis. “Ik weet niet wat er is gebeurd. Een overdosis vermoedelijk… Ik had een abonnement op overdosissen toen. » Jean huurt vervolgens een kamer bij een huisjesmelker, komt opnieuw in een afkickcentrum terecht en belandt bij Spullenhulp, waar hij twee jaar werkt. Wat later trekt hij in bij zijn vrouw, die hij tot dan toe alleen op straat zag.  Maar de liefde is van korte duur. Wanneer ze uit elkaar gaan, is hun dochter één jaar oud.

Jean gaat bij zijn moeder wonen in Charleroi. “Ik maakte haar vaak aan het huilen,” zegt hij. “Ik stal enorm veel geld van mijn vader voor drugs. Toen hij dat doorkreeg, wilde hij me vermoorden dus ben ik ervandoor gegaan“. Jean huurt een appartement en gaat naar de N.A. (Narcotics Anonymous). Daar ontmoet hij opnieuw een vrouw, bij wie hij intrekt. “Maar ik kon de relatie met haar zoon, die lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette, niet aan. Ze heeft me aan de deur gezet.”

Jean verkast naar Brussel en komt aan de bak met bedelen. Hij heeft één of meer oproepingen van de mutualiteit gemist en dus hebben ze hem geschrapt, na al die jaren dat hij op hen heeft kunnen rekenen. Dus ook opnieuw naar daklozencentra en opvangcentra voor drugsverslaafden.

Ondertussen is Jean incontinent en lijdt hij aan epilepsie. Vanuit het Sint-Annaziekenhuis wordt hij doorverwezen naar Samusocial. “Ik ben in januari aangekomen met al mijn pakken. Ik krijg 25 euro per week van mijn bewindvoerder (ondertussen hebben de sociale teams de mutualiteit van Jean weer in orde gekregen) en een beetje kleingeld door te bedelen. Aan drugs doe ik niet meer, ik koop alleen nog sigaretten en botermelk. Maar morgen sta ik voor een uitzonderlijke uitgave. Ik heb wat geld opzijgezet om een nieuwe telefoon te kopen. Ik ga mijn dochter bellen. Dit weekend ben ik bij haar thuis geweest en ik vond het zo prachtig dat ik niet meer weg wilde.”

En dus heeft Jean plannen: morgen heeft hij een belangrijke afspraak om zijn aanstaande verhuizing naar een rusthuis te bespreken. “Ik zie het als een springplank. Daarna wil ik in Manage gaan wonen, dicht bij mijn dochter en kleindochter. Het klopt dat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, maar vandaag sta ik weer stevig op mijn benen.”