Karima, 28 jaar :  « Op een dag had hij me opnieuw thuis opgesloten. Toen heb ik de politie gebeld ».

25/11/2022

Naar aanleiding van de Internationale Dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen delen wij de getuigenis van Karima die in het vrouwencentrum « Louiza » verblijft. Ze was negen jaar lang getrouwd met een gewelddadige en autoritaire man en vond uiteindelijk de kracht om hem te verlaten.  

« De man die later mijn echtgenoot zou worden, ontmoette ik in Marokko. Ik was toen 18 jaar oud. Twee maanden na onze ontmoeting zijn we getrouwd. Voor het huwelijk was hij erg attent; hij haalde me op van school en noemde me zijn ‘prinses’. Twee dagen na de bruiloft toonde hij zijn ware gelaat. In Marokko bestond mijn dagelijkse routine als jonge bruid uit schoonmaken, eten bereiden en geslagen en beledigd worden. Hij had me nooit gezegd dat hij een cannabisgebruiker was. Ik heb vaak de scheiding willen aanvragen maar kreeg geen steun van mijn familie. Iedereen zei: “blijf voor je kinderen” en dat heb ik gedaan.

Zodra we in België waren, werd het nog erger. 

Hij verbood me maandenlang om buiten te komen. Ik herinner me dat hij mij ooit toestemming gaf om met de kinderen naar het park te gaan na 3 volle maanden in huis, maar ik was nauwelijks buiten of hij riep me terug binnen. Werken mocht ik niet, want voor hem is een werkende vrouw iemand die naar mannen lonkt. Hij sloot me op in huis en verbood me zelfs maar uit het raam te kijken. Hij plakte zelfs verduisteringsfolie op onze ramen uit angst dat andere mannen me zouden zien. Maar dat verhinderde hem allemaal niet om ‘s avonds laat thuis te komen of over andere vrouwen te praten in mijn bijzijn. Als ik hem iets verweet, klonk het: “Ik ben een man, ik heb het recht… » 

Op een dag had hij me opnieuw thuis opgesloten. Toen heb ik de politie gebeld. Ze hebben gereageerd en de deur opengebroken, die zoals gewoonlijk op slot zat. Daarop heb ik de scheiding aangevraagd. Ik heb die man 9 jaar moeten verdragen voor mijn kinderen, en dat is meer dan lang genoeg. Ik was bang omdat ik geen Frans sprak en geen beroep had. Hoe ging ik het redden alleen?  Waar kon ik heen? En mijn kinderen, wat ging er met hen gebeuren? Ik zat met enorm veel vragen. 

Gelukkig kruiste ik het pad van Samusocial. De maatschappelijk werkster daar kon me geruststellen en gaf me nieuwe moed. Het was belangrijk dat ik er was voor mijn kinderen. Tegenwoordig ben ik gelukkig, ik ga er op uit met mijn vriendinnen van het centrum, ik ga wandelen, ga winkelen en volg Franse les. Ik heb een opleiding tot huishoudhulp gevolgd en nu droom ik van een job, een eigen woning en een vredig bestaan met mijn kinderen.»