Marwa, 32 jaar oud : ”Samusocial is goed maar niet zoals een thuis”

21/02/2024

Marwa is opgegroeid in Marokko. Het was de bedoeling dat de jonge mama met haar zoontje de vader zou nareizen die naar Frankrijk was vertrokken. Ondertussen wonen moeder en zoon in bij de schoonfamilie. Maar het samenwonen in deze strenge, traditionele familie blijkt problematisch en ze verbieden Marwa om haar professionele ambities waar te maken – ze wil politieagente worden. Als ze bij hen weggaat, verlaat ze meteen ook de vader van haar zoon. Het zij zo. Ze gaat op zoek naar een betere toekomst in België. En daar ontmoet ze een man, de vader van haar dochter. Maar nadat ze eerst op de vlucht moest voor een familie die haar een beroepsleven ontzegde, krijgt ze nu te maken met een man die het geweld niet schuwt.

“Op een dag was de pijn te erg, ik kon het niet langer aan. Ik ben thuis vertrokken maar ik werd onwel en ben gevallen. Iemand heeft de politie gebeld. Dezelfde dag nog moest ik terug naar huis… en de problemen begonnen van voor af aan. Toen ben ik teruggegaan naar de politie. Ik moest daar weg met mijn kind. Op het politiebureau hebben ze contact opgenomen met Samusocial. En toen konden we hier naartoe.

Aanvankelijk was het erg moeilijk. De kleine huilde veel. Ze miste haar papa. Ze voelde dat ze ergens anders was. Maar ze is eraan gewend geraakt. Ze weigert nog steeds de voeding die ze hier krijgt, dus ik blijf borstvoeding geven, ook al is ze nu twee jaar oud.

Natuurlijk zijn er ook negatieve dingen. Samusocial is goed omdat je niet op straat bent. Maar het centrum is niet zoals een thuis. Als je geen huis hebt, geen werk, geen geld, dan is het leven lastig.

Ik heb nu warme kleren nodig voor mijn dochter. Mijn kamergenote heeft een iets grotere dochter en gaf me een paar schoenen. Als Samusocial niet zou zorgen voor luiers en doekjes, dan weet ik niet hoe ik me zou redden. Ze helpen me hier om heel veel dingen te vergeten. Maar ik weet dat er mensen zijn die grotere problemen hebben dan ik.

Op dit moment heb ik geen papieren. Ik heb financiële steun gevraagd bij het OCMW, maar die hebben ze mij geweigerd. De Staat mag mensen zonder papieren niet langer verbieden om te werken. Wat gaan we aan onze kinderen geven? Te veel mensen moeten lijden en sterven zelfs. Mijn enige hoop is dat de vader van mijn dochter haar erkent zodat ik geregulariseerd kan worden door gezinshereniging, een job vinden en mijn zoon laten overkomen. Ik denk veel aan hem, zo ver van mij vandaan. Hij is in Marokko achtergebleven en groeit op bij zijn grootouders aan vaderskant.

Ik ben nu bij Samusocial sinds juli vorig jaar. Maar wat als ik niet bij Samusocial was beland? Dat weet ik niet. Ik ken niemand buiten mijn ex. Hier kan ik met de psycholoog praten en voel ik me goed. Ik volg ergotherapie en doe aan dans en sport. En ik zie dat het leven mooi kan zijn. Dat helpt me om te geloven dat alles goed komt.”

Februari 2024: Marwa’s ex-vriend heeft zijn dochter erkend. Ze kan nu beginnen met de formaliteiten om geregulariseerd te worden. Daarna gaat ze op zoek naar werk en daarna naar een woning.