Mijnheer Khalouani*, gehost bij Samusocial, wacht op een aangepaste woning

28/10/2019

Mr. Khalouani verblijft nu zeven maanden bij Samusocial.  Deze Belg van Marokkaanse origine lijdt aan een neurologische ziekte die de mobiliteit van zijn benen sterk beïnvloedt. Hij had nooit gedacht dat hij een beroep zou doen op onze diensten, maar door een onvoorziene wending in zijn leven was dat wel zo. Deze energieke, vastberaden man maakt gebruik van zijn verblijf in het centrum voor noodopvang om zich samen met onze sociale teams voor te bereiden op een terugkeer naar een eigen woning en de arbeidsmarkt. Een ontmoeting.

Al bij de handdruk valt zijn dynamische houding op. Ondanks zijn motorische handicap waardoor hij zijn benen moeilijk kan gebruiken, verplaatst Khaoulani zich met een verbazend gemak.  Met diezelfde gedrevenheid vertelt hij zijn weinig alledaags verhaal.

Net zoals zijn broers en zussen is Khalouani in België geboren, uit Marokkaanse ouders. « Ze zijn in België aangekomen in 1963, in een periode van volledige tewerkstelling, en ze beslisten hier een gezin te stichten », vertelt hij ietwat nostalgisch. Hij is gehandicapt sinds de geboorte en zijn situatie is in 1996 officieel erkend, zodat hij sindsdien recht heeft op een uitkering. Hij woonde vijftien jaar samen met zijn oudste broer, die getrouwd was met een Marokkaanse die in het moederland is gebleven. Ondanks intensief over-en-weer gereis liep het huwelijk op de klippen. Met de scheiding begon een neerwaartse spiraal. « Mijn broer kon de scheiding niet aan. Hij is beginnen drinken en drugs gebruiken, waardoor hij zijn werk kwijtraakte. Voor de minste aanleiding kreeg ik slaag of wierp hij mij beledigingen naar het hoofd. Ik was aan zijn grillen overgeleverd. Toen ik het vertelde aan onze ouders, wilden ze er niets mee te maken hebben: ze vonden dat we het onder elkaar moesten regelen, als volwassenen. Op een dag werd ik wakker in de wetenschap dat ik mijn leven opnieuw in handen moest nemen. Die dag heb ik klacht ingediend. Ik heb hen gezegd dat ik niet langer met hem wou samenleven. »

Die dag in april 2019 toen Khalouani naar de politie stapte, ontfermde het OCMW zich over hem. Diezelfde avond had hij een plaats in het noodopvangcentrum « Poincaré ». « Aanvankelijk had ik het moeilijk. Van de ene dag op de andere is je leven totaal anders … en de mensen die in het centrum verblijven kunnen soms erg prikkelbaar zijn », vertrouwt hij ons toe. Tijdens de wantsencrisis die het gebouw heeft getroffen, is iedereen overgeheveld naar het opvangcentrum in het Vestje. « Ik had het geluk om in een kamer met twee bedden terecht te komen. Ik krijg gewaarborgde opvang. Ik hoef dus niet alle dagen te bellen. Mijn plaats is gereserveerd. En ik mag hier blijven overdag ! Ik vind dat ik geluk heb vergeleken met de mensen die op straat leven. Bij mij is de sociale band nooit verbroken. »

Maar welke toekomst heeft Mijnheer Khalouani? « Ik heb plannen! » roept hij uit. « Eerst ga ik een aangepaste woning krijgen. De sociale teams werken eraan. Ik weet dat ik tot dan bij Samusocial mag blijven. En gelukkig maar want het kan nog een tijdje duren … een jaar, anderhalf jaar misschien. Maar dat stoort me niet. Ik voel me goed hier. En nadien wil ik opnieuw de arbeidsmarkt op. Weet u, op een zeker moment had ik de hoop opgegeven… Ik had al drie « geassisteerde » jobs gehad, maar het lukte me eenvoudig niet. Ik werkte als verpakker. Ik moest artikelen in dozen steken. Plooien, plakken enz. Maar ik ben te traag met mijn handen door mijn neurologische ziekte. Er waren zelfs blinden die er beter mee overweg konden dan ik… Maar deze keer wil ik iets vinden dat echt geschikt is voor mij. Ik zou graag werken als telefonist. Ik ben sociaal ingesteld. Ik leg graag contact met anderen. En anders kan ik altijd gaan vertalen of tolken, Arabisch-Frans. »

En hoe is vandaag de relatie tussen Khalouani en zijn broer? « Zoals hij zich gedraagt, dreigt hij zijn woning te verliezen … Wie weet, komt hij dan ook bij Samusocial terecht… Ik wens het hem niet toe. Ik hoop dat hij zijn leven opnieuw in handen neemt. Hij is tenslotte mijn broer, ik heb nog gevoelens voor hem! Ik kan mij echt niet voorstellen dat hij ergens op een trottoir zou moeten slapen …»

De heer Khalouani is bijzonder kwetsbaar en bevindt zich in een process van sociale herintegratie : hij zal bij Samusocial blijven logeren tot een  geadapteerde orientatie gevonden wordt. 

*Schuilnaam