Mijnheer Peters werd doorverwezen naar een rusthuis na 19 maanden verblijf bij Samusocial

01/03/2020

Wij ontmoeten Dhr. Peters in een rusthuis in Ganshoren waar hij woont sinds juli 2019. Hij is 70 jaar oud. Niemand kan vermoeden dat hij 19 maanden lang heeft doorgebracht in onze noodopvangcentra en dat hij uit die situatie is weggeraakt met zorgvuldig opgevolgde sociale begeleiding. Relaas van een hachelijke periode in zijn leven, die vandaag gelukkig achter de rug is.

De kamer van Mijnheer Peters is netjes opgeruimd. De ruimte op de vierde verdieping van het rusthuis baadt in het licht. Alles is rustig. Maar niet Dhr. Peters: hij beent door de kamer terwijl hij graaft in zijn herinneringen en inwendig opnieuw de weg aflegt die hem bij Samusocial bracht. En vervolgens in deze oase van rust.

« Vroeger werkte ik in de banksector maar ik ben al een aantal jaar gepensioneerd. Ik had mijn zoon ten laste. Wij woonden samen maar we hadden het niet breed. Op een dag wil ik geld afhalen. Onaangename verrassing: mijn bankkaart was geblokkeerd. »
Uiteraard niet zonder reden. Hij vertelt, ietwat verlegen: « Op een dag heb ik een hele hoop meubelen gekocht op een veiling die ik daarna met winst wou verkopen, maar ik had niet begrepen dat ik eerst het totaal betaald moest hebben vóór ik iets kon verkopen. Toen startte een echt sneeuwbaleffect. Ik moest interesten betalen, had schulden en kon de huur niet meer betalen. En toen stond daar plots een deurwaarder. Ik heb het verkeerd ingeschat, slecht beheerd. Mijn zoon en ik zijn uit ons appartement gezet. »

De zoon van Dhr. Peters kan terecht bij vrienden in Zwitserland en geeft zijn vader het nummer van Samusocial.
« Ik heb opgebeld en kreeg een plaats voor de dag erna. Dat was 1 december 2018. Toen ik in de rij stond te wachten voor Poincaré vertelde een andere bewoner me dat ik eerst een maatschappelijk assistente moest zien. Ik kreeg het adres van een dagcentrum, le Clos. Daar ben ik de volgende dag naartoe gegaan en toen ik ‘s avonds opnieuw aankwam bij Samusocial was mijn plaats gereserveerd. Ze noemen dat een « report ». En dat gebeurde telkens opnieuw. Tot ik ook overdag in het centrum mocht blijven ».

Er wordt zo goed als onmiddellijk een maatschappelijk dossier geopend voor Dhr. Peters: er wordt een beroep gedaan op een schuldbemiddelaar om een afbetalingsregeling te treffen voor de schuldenberg. « We hebben nogal mogen lopen om dat in orde te krijgen! Lola heeft me daarbij goed geholpen. Caroline ook, en nadien Hélène… Ik kan niet iedereen vermelden maar dat heeft me allemaal enorm goed gedaan om te weten dat ik er niet alleen voorstond. »

Mijnheer Peters komt al snel in aanraking met de onveiligheidproblematiek in het centrum. Dat was de tijd vóór er kastjes ter beschikking waren: zijn telefoon wordt gestolen en iets later ook zijn portefeuille. « In het begin besefte ik niet dat ik op alles moest letten. Tot ik de oplossing vond. Ik stak alles wat mij dierbaar was in zakjes die ik op mijn lichaam hield. » Geleidelijk aan vindt Dhr. Peters zijn draai en stemt hij zijn dag af op het ritme van het centrum. « ‘s Morgens stond ik op omstreeks 07u30, ik maakte mij klaar en ging naar het ontbijt. Tegen acht uur zorgde ik dat ik bij het kantoor van de maatschappelijk assistenten stond, of aan de infirmerie zodra de rush achter de rug was. ’s Middags at ik een kop soep in de refter om onmiddellijk terug te gaan naar de wachtzaal van de infirmerie om mijn telefoon op te laden. Ik bleef liever daar dan op de benedenverdieping aan het onthaal, waar altijd een grote drukte heerste en waar soms ook bizarre mensen rondhingen. Soms ging ik ook buiten. Dan stapte ik tot bij Pèle-Mêle voor boeken, kruiswoordraadsels en sudoku’s. En ‘s avonds ging ik vroeg slapen, zo rond 18u30: ik sloeg het avondeten over omdat ik anders te laat was om de wasbakken nog proper te vinden. ’s Nachts was het af en toe rock’n roll in de slaapzaal. Het moeilijkste bij Samusocial is het gebrek aan privacy. »

 In mei 2019 wordt er verhuisd als het Poincarécentrum werd getroffen door een nooit eerder geziene wantsenplaag. Dhr. Peters wordt overgebracht naar het Vestje. Hij stelt de kleinere omvang van het centrum op prijs: « in de slaapzaal waren we maar met acht, en dat was vrij aangenaam. In Poincaré sliepen we met 40, soms 50 mensen in één ruimte… en bovendien hoefde ik nu minder ongerust te zijn over mijn spullen, die ik er in een kastje kon wegbergen.»
Deze verhuizing naar een ander centrum viel samen met een strategische koerswijziging in zijn sociaal dossier: de eerder ingediende aanvraag was afgewezen omdat de rechter oordeelde dat Dhr. Peters voldoende inkomsten had om zijn schulden zelfstandig af te betalen. Dat maakte dat de maatschappelijk werkers van het Vestje contact opnamen met de vrederechter om te vragen een bewindvoerder aan te stellen voor Dhr. Peters. En dat leverde succes op: sindsdien mag gespreid worden terugbetaald.

En dan verneemt hij dat een kamer vrijkomt in een rusthuis. Hij betrekt zijn nieuwe thuis in juli 2019.  « Natuurlijk ben ik blij dat mijn situatie nu stabiel is. Vóór ik bij Samusocial toekwam. Wist ik niet waar naartoe. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat alles zo goed verliep. Ik ben altijd goed behandeld. Ze hadden me kunnen verplichten om iedere ochtend te vertrekken met een grote koffer achter me aan. Voor Samusocial is het werk ondertussen volbracht. Ook al wist ik niet waar ik terecht zou komen, ik heb altijd kunnen rekenen op steun en begeleiding. Ik heb zelfs pralines gekregen toen ik wegging!