Ontmoeting met Hélène, maatschappelijk werker bij “Petit Rempart”
25/08/2021
Mijn naam is Hélène en ik ben maatschappelijk werker bij het “Petit Rempart”, het noodopvangcentrum van Samusocial.
Als maatschappelijk werker is het mijn taak de begunstigden te verwelkomen, hen te begeleiden en hen te ondersteunen bij hun stappen tijdens de maatschappelijke gesprekken. Maar ook om hen door te verwijzen naar diensten en soms om gewoon de tijd te nemen om naar hen te luisteren. Het is zo’n afwisselende baan, elke situatie is anders. Wat ik leuk vind aan mijn baan is het contact met mensen.
En ja, soms is een en ander ingewikkeld. Je moet weten hoe je knopen moet ontwarren, samenwerken met het netwerk, de medische dienst en de psychologische dienst en informatie uitwisselen met de collega’s maatschappelijk werkers. Er zijn gelukkig ook informele momenten als we verjaardagen vieren of dansactiviteiten, ik vind het cool om andere dingen te zien. Het werk is heel gevarieerd. Je weet nooit hoe de dag zal verlopen, ook al zijn er soms, zoals in elke baan, routinematige zaken. Dat er zich goede en minder goede verrassingen voordoen, dat is duidelijk. Flexibiliteit is het sleutelwoord bij Samusocial. Je moet je echt wel kunnen aanpassen aan de situaties, aan de centra, aan de collega’s, aan de mensen. Een moeilijk aspect van mijn werk als maatschappelijk werker is het omgaan met situaties waarin er niet echt een uitweg is.
Sinds ik bij Samusocial werk, zijn mij een aantal toestanden met opgevangen mensen bijgebleven. Ik herinner me één verhaal in het bijzonder. Tijdens mijn eerste jaar hebben we een dame van Portugese afkomst opgevangen, een slachtoffer van huiselijk geweld die tot haar 18e in Luxemburg had gewoond en met haar partner naar Brussel was verhuisd. Ze was 35 jaar oud toen ze hier aankwam. Van haar 18e tot haar 35e was ze bij hem gebleven. 25 jaar lang had hij haar alles ontzegd. Ik sprak met haar aan de telefoon en ze zei: “Ik ben op de vlucht. Mag ik komen? Wat moet ik doen?” Ze werd hier opgenomen en de volgende dag zag ik haar voor het eerste interview. Dat was in het weekend. De week erna nam ik inhaaldagen op. Toen ik terugkwam, hadden mijn collega’s contact opgenomen met de Portugese ambassade om te proberen haar familie te vinden. Ze konden haar familie opsporen, ze had ze al 25 jaar niet meer gezien. Dit is het zotste verhaal dat ik heb meegemaakt. Als je slachtoffer bent van huiselijk geweld, is bij ons geraken een eerste stap. Het belangrijkste is om er te blijven, niet terug te keren naar vroeger en te kunnen opveren.