Ontmoeting met Jahia* en Kemajou*, ouders van 3 kinderen

11/09/2022

Jahia: “Wij zijn afkomstig uit Kameroen en zijn vorig jaar in België aangekomen. We zijn weggegaan omdat onze families tegen onze relatie gekant waren vanwege onze verschillende geloofsovertuigingen”:

Kemajou: “Ik ben moslim en mijn vrouw is protestants. Hoewel onze families tegen ons huwelijk waren, kregen we twee kinderen. Liefde is sterker… Een vriend vertelde me dat er werk was in Niger, dus besloten we te vertrekken. De realiteit was anders, dus verhuisden we naar een ander land”…

Kemajou gaat verder: “Daarna ging het via Algerije, Libië en Italië richting België. In Libië hadden we het zwaar: we zaten er 6 maanden gevangen! Ze behandelden ons als slaven omdat we zwart zijn… We werden geslagen en er werd op ons geplast… Het was een hel, we zagen zoveel mensen vermoord worden dat we zelfs wenden aan de lijken overal om ons heen. De kinderen zijn getraumatiseerd. Ze zullen er hun hele leven mee verder moeten.”  Jahia vertrouwt ons ook toe: “Ik ben verkracht toen ik zwanger was van ons derde kind.”

Kemajou wil vertellen over hun oversteek van de Middellandse Zee in een zodiak: “Er zaten gaten in de zodiak, en de zee was zo ruw dat mijn trommelvlies geperforeerd geraakte. We probeerden de hoofdjes van onze kinderen uit het water te houden… Ik dacht dat we daar zouden sterven.” Gelukkig werd het gezin gered door een Italiaanse boot.

Nu zijn ze ondergebracht in een gezinscentrum van Samusocial en gaan de kinderen naar de psychologe van de cel ‘het jonge kind’: “Tot voor kort kon onze jongste zoon niet met een blanke in dezelfde kamer blijven en wilde hij niet door blanken aangeraakt worden: hij associeerde blanken met mensen die slaan, die gemeen zijn, als gevolg van de martelingen die we hebben ondergaan toen we in Libië gevangen zaten. Vandaag associeert hij blanken niet langer met gevaarlijke mensen, hij heeft zelfs veel blanke vriendjes,” legt Jahia uit.

“Godzijdank leven we nog. Het is een wonder dat we nog in leven zijn. Ik wilde de kinderen in veiligheid brengen. Het enige wat ons op de been hield waren onze kinderen, en als ik naar hen kijk weet ik dat ik voor hen moet vechten,” zegt Kemajou tot slot. Dan wordt hij overweldigd door emoties.

*Niet hun echte namen.