Philippe, alleenstaande papa in het gezinnencentrum van Samusocial

19/11/2021

Op 49-jarige leeftijd, na verschillende moeilijke periodes te hebben doorgemaakt (drugsverslaving, onregelmatige situatie of ernstige gezondheidsproblemen) werd Philippe uit de studio gezet waar hij 3 jaar lang had gewoond. Sinds zijn vrouw hem verlaten heeft, voedt hij zijn dochter Loubna van vierenhalf jaar alleen op. Sinds begin september wonen ze in het gezinnencentrum van Samusocial, dat gevestigd is in een hotel in de noordelijke wijk van Brussel.

Als alleenstaande man instaan voor de opvoeding van een klein meisje is niet altijd evident. Philippe vertrouwt ons toe: « Ik speel de rol van mama, mijn dochter vraagt veel knuffels en aandacht, ik speel het spel mee ». De moeilijkheid doet zich vooral voor bij het douchen: Philippe voelt zich hulpeloos wanneer hij zijn dochter moet leren om zich te wassen. Hetzelfde geldt voor het wassen, drogen, borstelen en opsteken van Loubna’s lange haar.

Alleenstaande papa zijn is een voltijdse verantwoordelijkheid, waarbij Philip zijn leven volledig aan zijn dochter wijdt; « ze moet altijd bij me zijn ». Dit gaat soms ten koste van de intimiteit, vooral wanneer je een kleine leefruimte deelt. Er moeten strategieën worden opgesteld, “bijvoorbeeld als ik me was, zeg ik tegen Loubna dat ze de badkamerdeur niet mag aanraken en dan blijft ze stil op bed liggen“. Hij is haar enige familie in België, dus probeert hij er altijd voor haar te zijn: “ik heb geen prioriteiten voor mezelf, de goede God heeft me een nieuw leven met Loubna gegeven, zij is degene die mijn leven vult! Alles wat de ontwikkeling van de kleine meid kan helpen, zal ik doen, dat is mijn prioriteit!”

Het leven in het centrum is niet altijd gemakkelijk en de aanpassing is niet altijd evident, Philippe houdt niet van het leven in een gemeenschap: “ik stoor me aan de kinderen die in de gangen rondrennen. Ik hou niet van de rommel, als de dag voorbij is, wil ik rust. Maar dat weerhoudt me er niet van om tevreden te zijn over de faciliteiten van het centrum, het is alles wat we nodig hadden voor mij en mijn dochter”.

Na een cerebrovasculair accident heeft Philippe hulp gekregen van zijn ziekenfonds, maar toch leeft hij al enkele maanden zonder geld. “Ik heb sinds september geen cent meer, bovendien had ik een borgsom van 1.400 euro betaald die ik niet heb teruggekregen. Ik ben ook het dubbele schuldig vanwege een vermeend waterlek.”

Het personeel van het centrum is er om hem en Loubna te helpen. Hij kijkt terug naar die ochtend toen ze op weg naar school Nicky, de kinderverzorgster van het centrum, tegen het lijf liepen. “Mijn dochter had het koud, Nicky zei dat we later in haar kantoor moesten langsgaan, ze had een tas vol jassen, sportschoenen, truien…enz. meegebracht. Dankzij dit beginnen we stilaan een kleine garderobe te hebben, laat ons zeggen”.

Ondanks de beproevingen blijft Philippe ambitieus en positief; “Ja, ik ben een optimist! Ik zit vol optimisme, bomvol!” Momenteel heeft Philippe twee gesprekken gehad om in een opvanghuis te mogen wonen, nu wacht hij op een antwoord en probeert hij te sparen op het inkomen dat hij normaal krijgt; “als ik erin slaag om in drie maanden tijd 1.500 euro te sparen, kan ik op zoek gaan naar een flat, dan kan ik een thuis hebben voor mijn kleine meid. Mijn doel is nu een eigen thuis!”

Recent werden Philippe en zijn dochter in een opvangtehuis doorverwezen, dankzij de steun van onze sociale teams. Zijn terugkeer naar onafhankelijkheid is nu begonnen.