Raïssa, 30 jaar : “het voelt goed om in veiligheid te verkeren”

28/01/2024

Raïssa is 30 jaar en moeder van drie kinderen. Ze is gevlucht voor een gedwongen huwelijk. Sinds vier maanden verblijft ze met haar jongste zoon in onze noodopvang voor gezinnen. 

“Ik ben afkomstig uit Ivoorkust. Toen mijn man daar overleed, wilden ze me dwingen om met mijn schoonbroer te trouwen. Kort daarvoor was mijn nicht vergiftigd teruggevonden nadat ze voor een gedwongen huwelijk was gevlucht. Ik was zo bang, het was er niet langer veilig. Ik ben met mijn drie kinderen naar Tunesië getrokken waar een kennis mij zou kunnen helpen. Daar heb ik een restaurant geopend. Maar in dat land heerst veel racisme tegen zwarte mensen. Met het weinige spaargeld dat ik had, ben ik toen vertrokken met mijn jongste zoon van 9 maanden oud. Mijn twee dochters van 9 en 12 jaar zijn bij een tante in Tunesië gebleven.

Na twee dagen op zee leden we schipbreuk. Ze konden ons redden en we zijn aan wal gegaan in Italië, waar een asielaanvraag is ingediend. Vandaar zijn we verder getrokken om te belanden in België, in Koksijde.

Eén van de maatschappelijk werkers van het centrum waar we verbleven, drong erop aan dat ik de stad zou verlaten voordat de politie langskwam: ik viel onder de Dublin-procedure omdat ik mijn eerste asielaanvraag in Italië heb ingediend maar wilde kost wat het kost voorkomen dat ze me zouden terugsturen. Daarom vertrokken we in allerijl richting Brussel, waar ik een nacht in het Noordstation heb geslapen. Ik ontmoette er iemand van het Rode Kruis die het over Samusocial had.

Ik ben nu negen maanden in België, waarvan vier maanden bij Samusocial. Vandaag proberen mijn maatschappelijk werker en ik de Dublin-procedure te verbreken. Als dat goed gaat, krijg ik een werkvergunning en komt alles in orde. Dan kunnen mijn dochters ook overkomen, want ik mis ze.

Ik had nooit gedacht dat ik op een dag buiten zou slapen met mijn zoon. Maar ondertussen gaat het goed met mij. Ik voel me veilig en word goed opgevangen door de psychologe. Het voelt goed om in veiligheid te verkeren. Het moeilijkste is het alleen zijn en dat ik mijn zoon niet kan geven wat hij nodig heeft. Gelukkig krijg ik hier luiers en kleren. Mijn zoon is nog klein, dus hij beseft niet wat er aan de hand is. Maar ik ben er voor hem en we slaan ons er wel doorheen. Ik denk aan alle moeders die in dezelfde situatie zitten als ik en ik zou ze willen zeggen: ‘Laten we sterk en moedig zijn”.