Gwendoline vindt zichzelf een “groot idealist”. Voor haar is het daklozenbestaan een symptoom van een falende maatschappij, maar ze is ervan overtuigd dat solidariteit de remedie is. Na twaalf stielen, dertien ongelukken om in het levensonderhoud te voorzien en periodes op de straat ontdekt ze pas laat de opvangcentra van Samusocial. Op tweeënvijftigjarige leeftijd droomt ze ervan om kunstenares te worden.
“Ik ben niet gelovig, maar ik geloof in de mensheid. Ik denk dat we allemaal veel goeds en tegelijk veel minder goeds in ons hebben.
Voor mij is dakloosheid de spiegel van alles wat verkeerd gaat in onze maatschappij. Ik ben er ook van overtuigd dat het om veel meer gaat dan enkel economische armoede. Kijk naar mij. Als kind kwam ik nooit iets te kort, maar geld en spullen zijn niet voldoende om weg te blijven van de straat. Ik vraag me soms af « Waarom ik en niet iemand anders? En waarom jij niet eigenlijk? » Ik heb het antwoord niet. Als je op straat belandt, geraak je niet meer vooruit… Ik heb soms op straat geslapen, vervuld van angst. Maar vandaag wil ik niet langer leven in angst. Ik heb gevochten, ik ben opgestaan tegen de situatie waarin ik was beland. Ik heb gestreden tegen de depressie. Depressie ! Dat is wanneer je jezelf niet meer kunt verdedigen.
Hier in het centrum zitten we allemaal wel met een aantal blutsen op de ziel. Maar op de ene of de andere manier werken we samen aan de heropbouw. We praten er veel over en dat maakt ons sterker.
Ik denk dat ik door mijn levensparcours altijd de creatieve impulsen diep in mij verdrongen heb. Als je zo leeft, is zelfontplooiing niet aan de orde. Het overleven neemt te veel plaats. Maar vandaag voel ik dat de kunst me vooruithelpt.”
Gwendoline woont in Hotel Sint-Maria en deelt de kamer met twee andere vrouwen. Vóór ze zich aan de kunst wijdt, is Gwendoline samen met de begeleidingsteams van het centrum op zoek naar een woning. En dan kan ze eindelijk haar droom waar maken.