« Vandaag kan ik gerust naar het einde van de wereld ». Een ontmoeting met Simona, bewoonster van onze Casa Vesta.

09/03/2023

Vandaag gaan we langs bij Simona in Casa Vesta, onze transitopvang voor vrouwen en alleenstaande moeders. Sinds enkele maanden wordt ze begeleid door Rights First, een project opgestart door Bruss’Help met medewerking van vier associatieve partners om mensen in hun rechten te herstellen. Een gesprek.

Dag Simona, kun je jezelf even voorstellen?

Mijn naam is Simona. Ik ben afkomstig uit Roemenië maar ik woon al lang in België. Ik heb een lange weg moeten afleggen vóór ik bij Casa Vesta belandde, met heel wat hachelijke, pijnlijke en vernederende ervaringen. Ik heb niet veel geluk gehad. Maar vandaag gaat het beter, dat kan ik nu eindelijk zeggen! Ook al weet je nooit wat de dag van morgen brengt…

Kan je ons iets meer vertellen over je parcours?

Ik ben van de ene dag op de andere dakloos geworden. Ik woonde destijds samen met een man die mij ‘onderhield’. Toen ik op een dag besloot om in een café te gaan werken, beviel hem dat niet. De crisis die daarop volgde, was zo hevig dat we uit elkaar zijn gegaan, maar aangezien ik bij hem inwoonde, zat ik ineens zonder woning.

Ik hoorde mensen vertellen over l’Ilot en Samusocial, maar ik heb nooit durven bellen. Tot ik op een dag echt een slaapplaats nodig had. Op het internet vond ik l’Îlot. Toen pas besefte ik hoe benard mijn situatie was. Ik had geen geldige papieren en wist echt niet hoe het verder moest om dat allemaal in orde te brengen. Ik ben een paar nachten bij hen gebleven en toen raadden ze me aan om eens te horen bij het opvangcentrum Talita.

Van daaruit ben ik doorverwezen naar Samusocial. Ik kreeg een plaats in een noodopvangcentrum voor één nacht. De volgende dag vonden ze voor mij een onderkomen waar ik langer terechtkon in het Fierlant hotel (dat ter beschikking was gesteld door de gemeente Vorst en zijn OCMW tijdens de lockdown, nvdr.). Ik bleef er negen maanden. Ondanks herhaalde pogingen leverden mijn bezoeken aan het OCMW niets op. Toen het hotel de deuren sloot, heeft één van de maatschappelijk werksters van het team een plaats voor me gevonden in Casa Vesta. Maar ik moest wel aan een aantal administratieve criteria voldoen en dat was toen niet het geval. Ik had geen papieren, niemand wist hoe mijn situatie zou evolueren. Samusocial nam dus een ernstig risico door mij tot hun programma toe te laten. Bijna een jaar geleden kwam ik hier aan, op 14 maart 2022.

Op welke begeleiding kon je toen rekenen?

Maandenlang heb ik de Roemeense ambassade platgelopen. Wat ik me daarvan vooral herinner, is dat de medewerkers van de Casa mij enorm gesteund hebben, zodat ik niet zou opgeven. Uiteindelijk ben ik er met hun hulp toch in geslaagd mijn paspoort, mijn bijlage 19 (aanvraag voor een verblijf van meer dan drie maanden, nvdr.) en mijn geboorteakte te bemachtigen.

Ik kwam ook in contact met de VZW Hobo die me heeft geholpen om mijn CV op te stellen en de administratieve documenten te verstaan als die in het Nederlands waren.

En was er ook Marion, een maatschappelijk werkster van het Rights First project. Ik mis haar vandaag enorm! Ze heeft ontzettend veel voor mij gedaan: we hebben samen heel wat rondgelopen om mijn administratieve problemen geregeld te krijgen. Ik kan haar nooit genoeg danken voor alles wat ze gedaan heeft.

Hoe ziet de situatie er vandaag uit voor jou?

Donderdag heb ik een afspraak om eindelijk mijn oranje kaart (de tijdelijke verblijfsvergunning, nvdr.) te krijgen en binnenkort ontvang ik mijn E-kaart (het inschrijvingsbewijs, nvdr.). Dat zijn mijn allerlaatste afspraken en dan is alles in orde! Sinds december vorig jaar werk ik als kassierster in een supermarkt. Dat bevalt me uitstekend, ik ontmoet veel mensen. Ik ben iemand die graag lacht en praat. Het is echt een job voor mij!

Over een paar weken is het tijd om Casa Vesta te verlaten. Ik zoek een appartement, maar alles is duurder geworden. Ik verlang geen onmogelijke dingen, gewoon een leven als een normaal mens, mezelf zijn, los van mijn administratieve toestand. Ik heb al genoeg meegemaakt. Ik heb me kandidaat gesteld voor het Bamboo House (een huis dat door het sociaal verhuurkantoor Verhaegen wordt verhuurd aan de vzw Rhizome en Samusocial om er een transitwoning uit te bouwen, nvdr.). Dan ga ik voor het eerst huur betalen en dat is een goede zaak, zo leer ik hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Ik zal minder begeleiding krijgen dan hier, maar die heb ik niet meer nodig.

Welke raad heb je nog voor de lezers van jouw verhaal?

Nooit de moed opgeven! Als iemand je iets heeft aangedaan, dan helpt weer iemand anders je verder. En bewaar altijd je zelfvertrouwen. Ik heb er zelf lang over gedaan om dat vertrouwen terug te winnen, maar vandaag kan ik gerust naar het einde van de wereld! Het is niet voor niets dat iedereen me hier “de krijger” noemt…

HET RIGHTS FIRST PROJECT

Het Rights First project beoogt nieuwe samenwerkingsvormen en nooit eerder toegepaste recepten om mensen hun zelfstandigheid terug te geven ter ondersteuning van het integratiebeleid. De nadruk ligt daarbij op drie belangrijke werkgebieden: toegang tot een minimuminkomen, huisvesting en oplossingen om werk te vinden.

Het project wordt gecoördineerd door Bruss’help en bundelt de actie van meerdere verenigingen op het terrein (DIOGENES, Hobo, l’Ilot en Samusocial) die onder meer samenwerken met de Federatie van OCMW’s en Actiris. Het kan ook rekenen op de steun van Crisis (Verenigd Koninkrijk) en St Joan de Déu Serveis Socials (Spanje) met hun ervaring in de toepassing van holistische methodes.

Het Rights First project is onderdeel van het Europees programma voor werkgelegenheid en sociale innovatie “EaSI” 2014-2021, dat rechtstreeks door de Europese Commissie wordt gefinancierd. De Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest draagt eveneens financieel bij.

Het project wordt geëvalueerd over een periode van 30 maanden (van 1 januari 2020 tot 30 juni 2024).