“We zijn als gekken alles in orde aan het brengen”: een gezinnetje met een driejarig zoontje in het gezinscentrum van Samusocial.

15/03/2023

Mijnheer en mevrouw Vandevelde zijn een Belgisch gezin dat tot voor kort in een appartement in Evere woonde. Drie jaar geleden verwelkomden ze een zoon. Zijn komst was niet gepland, maar zorgde wel voor grote vreugde bij de beide ouders. Toch komt er een domper op die vreugde als de huisbaas op een dag meldt dat hij het appartement gaat verkopen. Dat laat hen drie maanden om iets anders te zoeken. Vruchteloos, zoals blijkt, maar een jeugdvriendin van de jonge moeder die in Verviers in een groot huis woonde, ziet het zitten om het gezinnetje met al hun meubelen en spullen een tijdlang onderdak te verlenen. Om in Verviers te gaan wonen moet zij wel haar werk als verkoopster opgeven. Aangezien de vader geen inkomen heeft omdat hij moest stoppen met werken na zware gezondheidsproblemen is het echtpaar nu enkel aangewezen op haar uitkering en de kinderbijslag om van te leven.

En dan, in de zomer van 2021 wordt het zuiden van België getroffen door nooit geziene overstromingen. “Negen jaar samenleven spoelde weg, al onze herinneringen waren plotsklaps verdwenen“, zegt de vader sip. Na een paar maanden vertrekt het gezin uit Verviers om naar Brussel terug te keren waar ze een onderkomen vinden in een Opvanghuis. “Het was duur, bijna de hele uitkering van mijn vriendin ging eraan op en het was ook geen goede plek voor onze peuter“. Het gezin wordt doorverwezen naar het Hotel President, waar het noodopvangcentrum voor gezinnen van Samusocial is gevestigd. De zoektocht van het echtpaar naar werk en een woning raken wat in het slop en wanneer het centrum zijn deuren sluit, vinden ze nog voor enkele maanden onderdak in het tweede gezinscentrum van Samusocial, om op vraag van de moeder uiteindelijk terecht te komen in een centrum beheerd door het Rode Kruis.

De spanningen binnen het koppel zijn groot. Zij doet haar beklag over zijn gewelddadige houding en hij moet het centrum verlaten. Hij trekt zes maanden in bij een vriend maar komt wel elke dag op bezoek. Het jongetje lijdt sterk onder de afwezigheid van zijn vader. “Hij at niet meer, hij wilde niet meer spelen en werd steeds zenuwachtiger. Hij miste mijn aanwezigheid“.  Ze besluiten daarom opnieuw samen te gaan wonen, maar daarvoor moet zij het centrum van het Rode Kruis verlaten want de vader is er niet langer welkom. Zo komen ze terecht in de noodopvang van Samusocial waar men een week de kat uit de boom kijkt om te zien of hun nieuwe leven als koppel goed verloopt voordat een stabiele opvang mogelijk is. « Dat was erg zwaar, we moesten elke morgen weg uit het centrum en voor ‘s nachts opnieuw onze plaats reserveren per telefoon,” legt hij uit. “Maar ondertussen krijgen we 24 uur per dag onderdak. Ik heb veel steun gekregen van de maatschappelijk werkers hier en ons project krijgt nu echt vorm! Voor de ziekteverzekering is nu alles in orde en ik doe er alles aan om een woning voor ons te vinden, zowel bij sociale verhuurkantoren als in de privé. Met wat geluk hebben we er over een maand of zo opnieuw een eigen woonst! En dan zoek ik een job die ik aankan met mijn fysieke mogelijkheden.  Ik sta elke dag om zes uur op en zorg voor mijn zoon die zijn levenslust heeft teruggevonden. Hij is ons blijven steunen, met die onweerstaanbare glimlach, en vandaag willen we er ook voor hem zijn en hem een comfortabel thuis bieden zodat hij weet dat het goed gaat tussen mama en papa, dat papa zorgt voor eten… ook al zijn we voorlopig wat krap behuisd!”»