Weet u nog dat we kennis hebben gemaakt met de zwangere en dakloze Neti?

25/07/2023

Zes maanden geleden maakten we kennis met Neti, die toen zwanger en dakloos was. Dankzij de steun van Samusocial is de bevalling uitstekend verlopen en maakt iedereen het goed.

Hoe heb je het leven op straat overleefd?
Toen mijn vriend me uit huis zette, overnachtte ik een paar keer in het Zuidstation. Daar waren andere daklozen zoals ik en ik sliep bij hen in de buurt. Ik kreeg af en toe ook wat steun van voorbijgangers als ik vroeg om iets te eten of kleingeld. Van sommige mensen kreeg ik iets, van anderen niet.
Op een dag voelde ik me niet goed. Ik moest de hele tijd overgeven. Een vrouw is toen naar me toegekomen en heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ik te horen dat ik 13 weken zwanger was. Het kwam als een schok toen ik het hoorde. Waar moest ik nu naartoe? Gelukkig nam de sociale dienst in het Sint-Pietersziekenhuis contact op met Samusocial. Ik vertelde ze mijn verhaal en kon naar het verblijf voor vrouwen. Daar ben ik gebleven tot de achtste maand van mijn zwangerschap. Daarna hebben ze me overgebracht naar het gezinscentrum. Ik heb geluk gehad. En ik heb ontzettend veel liefde gekregen van Mamie, mijn kamergenote, en van de maatschappelijk assistenten.

Waar krijg je op straat zoal mee te maken?
Als je op straat leeft, ben je bang om overvallen te worden. Je bent bang dat je geen eten zal vinden, dat je in de kou zal moeten slapen: op straat heb je geen dekens, je hebt niks, je hebt helemaal niks. En je bent bang, je bent bang dat er midden in de nacht iets kan gebeuren en dat er niemand zal zijn om te helpen. Ik heb geleerd dat mensen je uit de weg gaan en niet graag blijven staan, zelfs niet voor iemand die gewoon de weg vraagt. Ik bedelde niet om geld, ik vroeg gewoon de weg, waarom negeren ze mij dan? Op straat leven is niet vanzelfsprekend, daarom ben ik Samusocial dankbaar. Hier ben ik op mijn gemak en goed omringd.

En hoe gaat het vandaag met je?
Twee maanden geleden ben ik bevallen. De bevalling was pijnlijk maar ik heb felicitaties gekregen omdat mijn baby kerngezond ter wereld is gekomen.
In het begin moest ik veel huilen. Ik voelde me erg eenzaam. Mijn baby sliep ‘s nachts niet door. Ik huilde de hele tijd! Ik kreeg bepaalde dingen nauwelijks voor elkaar, zoals mijn kamer opruimen of een bad nemen. Het lukte me gewoon niet.
Nu voel ik me beter, ik ben gewend aan mijn nieuwe levensritme en de baby maakt het heel goed.
Ik moet wel toegeven dat ik het eten van mijn land echt mis. Als een vrouw in mijn land bevalt, volgt ze een dieet om meer melk te kunnen geven en om fit te blijven.

Heb je nog contact met je familie?
Ik ben naar België gekomen met mijn vriend maar hij heeft me op straat gezet. Ik ken hier niemand, mijn vrienden en familie zijn in Congo. Ik heb contact gezocht met mijn moeder om haar te vertellen dat ik zwanger was en kort daarna zou bevallen. Ze werd erg boos. We hebben veel ruzie gemaakt, het was niet eenvoudig. Maar toen ik zei dat ik in een opvangcentrum zat, is ze geschrokken, ze dacht dat ik nog steeds bij mijn vriend woonde. Maar naar de bevalling toe toonde ze zich meer begripvol en hebben we de dingen bijgelegd. Ik ben blij dat ik contact heb met mijn familie, maar ik mis ze. Als mijn moeder hier was, kon ze voor de baby zorgen, en ook voor mij.

Hoor je nog iets van Mamie, je vroegere kamergenote?
Ja, ik heb haar gebeld na de bevalling. Ze was erg blij voor mij. Maar ze was vooral blij om het gewicht van de baby te horen. Ze vertelde me dat ze altijd geweten had dat de baby gezond zou zijn omdat ik veel at. Zodra mijn baby is ingeënt, kan ik hem aan Mamie laten zien. Mijn vroegere maatschappelijk werkers willen hem ook graag zien, want tot nog toe hebben ze alleen foto’s gezien. Ik mis Mamie heel erg. Ze bracht vaak Afrikaans eten voor me mee en ze behandelde me als haar eigen dochter, we konden het echt goed met elkaar vinden.