Ze vragen asiel in België en verblijven bij Samusocial. Levenstrajecten : Natasja.

29/01/2019

Natasja is de dochter van een russische vader en een azerbeidzjaanse moeder, een combinatie die haar vele beledigingen heeft opgeleverd. In Rusland wordt zij ervan beschuldigt Azeri te zijn. « De slechste vraag die iemand me kan stellen is « waar kom je vandaan ? »  Heel mijn leven heb ik gehoord : « ga terug naar waar je vandaan komt ! » Maar waar wil je dat ik ga ? Ik was mooi van binnen maar werd vies van buiten. Mijn moeder wilde altijd dat ik op hoog niveau was, dat ik respect toonde voor mensen. Maar hoe lang moest ik nog beledigd worden ?  Toen ik 12 jaar was had ik een soort burn-out. Ik scheurde al mijn klasboeken. Ik wilde nooit meer naar school en ik vertelde mijn moeder dat ik van de 7de verdieping zou springen als het moest. Ze heeft het appartement verkocht. Ze dacht eraan naar de VS te gaan omdat het leek alsof mensen daar vrij en gelijk leefden. We waren klaar om te vertrekken. En toen was het 11 september 2001 »

 Moeder en dochter blijven nog 14 jaar in Moskou. November 2015 : ze stappen aan boord van in bus, richting Parijs. Natasja is 27 jaar oud.
« De nacht van 13 november naderden wij de franse grens. En toen hoorde we over de terroristische aanslagen in Parijs. We waren bang : François Hollande ging de grens afsluiten, hoe zouden we in de hoofdstad geraken ? We zijn toch aangekomen. Er waren overal soldaten. De volgende dag vertrokken we naar Spanje : wegens de aanslagen vreesden we da tons asielverzoek niet zou worden geaccepteerd. 

Ze komen aan in Madrid en worden vanuit het pre-opvangcentrum waar ze verblijven naar Sevilla gestuurd. Daar zullen ze 3 maanden verblijven in een opvangcentrum voor daklozen, totdat de situatie is rechtgezet : ze worden overgebracht naar een centrum voor asielzoekers. « Eindelijk waren we bij mensen zoals wij. Hier heb ik de man ontmoet met wie ik later ging trouwen. Hij komt uit Ghaza. Ik ging bij hem wonen, mijn moeder kwam later bij ons wonen. Maar we hadden een tekort aan middelen en onze dossiers gingen niet vooruit. »

 In Juni verlaat het trio Spanje voor Amsterdam. Het Rode Kruis adviseert hen voor hun asielaanvraag. Maar alle drie zijn onder de « Dublin » procedure : ze hebben al een asielverzoek ingediend in Spanje, ze moeten terugkeren. « Mijn moeder was geschokt, mijn man ook, ik was vernietigd. In augustus reisde mijn moeder naar Azerbaïdjan : op geen enkele manier kon ze weer dakloos worden in Spanje, net als de eerste keer, en geen sprake van terug naar Rusland te gaan. In oktober zijn mijn man en ik naar Spanje gestuurd ondanks de verzoeken van mijn psychiater »

 Terug naar af. Daar wordt hen verteld dat hun dossier is gearchiveerd. Ze hebben geen onderdak. Ze gaan bij een Palestijnse vriend logeren. 8 maanden later kopen ze 2 bustickets voor Brussel. Ze hebben wel geen papieren. De bestuurder laat hen instappen. Maar aan de grens worden ze gearresteerd en teruggebracht naar Spanje. Ze zijn uitgeput, moedeloos. Ze vragen de politie-agenten om hen te helpen, een schuilplaats voor de nacht te vinden. De agenten weigeren…maar legen hen het functioneren van de Franse politie uit, hun bervoorrechte momenten van bewaking van de grens…Tot slot, het geluk lacht hen toe ! Om 4 uur steken ze de grens over en stappen in een trein naar Hendaye. Ze worden niet gecontroleerd. In Parijs nemen ze de Thalys naar Brussel. Weer geen controle.

05/07/2018, Brussel : het paar gaat naar de Dienst Vreemdelingenzaken. Wie stuurt ze naar de pre-opvangcentrum beheerd door Samusocial, in Neder-Over-Hembeek. 5 dagen later zijn ze in het opvangcentrum « Fritz Toussaint », dat ook door Samusocial wordt beheerd. De CGVS doorbreekt de Dublin procedure.

Natasja weet nog niet of ze de vluchtelingenstatus in België zal krijgen. Maar zij en haar man kwamen een privé-appatement binnen. « In november zal het drie jaar geleden zijn dat ik in Europa aankwam. Nu wil ik nederlands leren, en dan zou ik mensen die om asiel vragen willen helpen, omdat ik weet waar ik het over heb…Ik wil gewoon rustig leven, niet beledigd worden vanwege mijn naam, mijn grote ogen…En dan zou ik graag in het Vlaamse deel van het land willen wonen omdat ik de taal leuk vindt…Ter herinnering aan onze passage in Nederland… »