Ze vragen asiel in België en verblijven bij Samusocial : levenstrajecten. Younus komt uit Irak.

14/01/2019

Younus had een bruidswinkel in Mosul, Irak. En toen arriveerde Daesh. « Ze hebben de winkel gesloten. Ons leven was niets meer. Het was eten en slapen. We verloren vrijheid. »

De problemen beginnen. Daesh-troepen willen Younus rekruteren. Samen met zijn broer en 2 vrienden besluiten ze te vluchten. De hele tocht zal een zekere prijs kosten. Ze betalen eerst $ 300 per persoon om naar Syrië te gaan. « We namen elleen onze identiteitskaart, niet onze pasporten, anders namen we het risico dat Daesh onze intenties begrijpt om van land te veranderen, eenmaal in Syrië. » Na 5 dagen steken ze de turkse grens over voor $ 100.

Daar blijven ze 15 dagen, de tijd om een smokkelaar voor Europa te vinden. Hij vraagt $ 10.000 per persoon voor de overtocht. « Een avond zijn we zonder iets bij hem geweest. Het geld hadden we verstopt in de voering van onze kleren. We kleden ons om, we reden, we kwamen aan op een binnenplaats waar al een veertig-tal mensen zaten. Twee vrachtwagens brachten ons naar de zee en we pompten de boot op. Het moest snel gebeuren om te vertrekken zolang het nog donker was. Er waren mannen, vrouwen, oude mensen. Toen we het griekse land zagen verschijnen scheurden we de boot lek om te voorkomen dat de grenswachters ons ophetzelfde vaartuig terug naar Turkije stuurden. De afstand was goed om ons in staat te stellen veilig aan te komen zonder dat de boot volledig leegliep. »

De reis is nog lang niet voorbij. Ze moeten nog naar Macedonië varen, de trein naar de Servische grens nemen, naar Belgrado stappen, Hongarije bereiken. Dan in een vrachtwagen stappen, die hen naar Wenen zal brengen voor $ 15.000. « We hebben ons ingelicht om in België te geraken. Mijn broer en ik betaalden opnieuw $ 15.000 om naar Brussel te gaan. We kwamen aan op 1 augustus 2015. We ontmoetten mensen uit Palestijnen die ons naar de CGVS* brachten, maar het was een zaterdag, het was dus gesloten. We gingen naar het Maximiliaanpark, waar we 2 nachten doorbrachten. En toen landen wij bij Samusocial. »

Het CGVS zal een eerste negatief antwoord geven op de asielaanvraagen van Younus en zijn broer. « Ze geloofden ons verhaal niet, ze geloofden niet dat we uit Mosul kwamen… » verteld Younus. Zijn broer, ontmoedigd, beslist om terug te keren naar Irak, waar zijn vrouw en kinderen zijn gebleven. « Hij was van plan om een gezinshereniging te organiseren, maar hij miste zijn familie, hij was verdrietig… »

 Younus doet een tweede verzoek. Hij wacht nog steeds op het antwoord. « Ik denk veel, soms slaap ik niet : wanneer zal ik een goed leven hebben ? Het is nu al 3 jaar dat ik in België ben, ik ben het nu gewend, ik wil niet meer weg ! Ik werk, ik ben vuilnisman, het gaat goed. Ik heb Belgische vrienden, ik vebeter mijn Frans en leer Nederlands. Hier bij Samusocial deel ik een kamer met 3 personen. Er zijn veel activiteiten in het centrum, ik neem deel aan de uitstapjes, ik ga naar de sportzaal waar ik ook coach ben, ik geef zanglessen en soms organiseer ik zelf kleine concerten. »

Younus zal spoedig de reactie van het CGVS kennen. « Als het negatief is kan ik nog een derde verzoek doen. Maar het is vermoeiend. Ik wil blijven werken en wonen in België. Ik wil hier trouwen en kinderen krijgen… »

* CGVS : Commissariaat-Generaal vor de Vluchtelingen en de Staatlozen