Getuigenis van Sophie, bewoonster van ons vrouwenopvangcentrum.

25/10/2021

Sophie is enkele maanden geleden aangekomen in het opvangcentrum voor vrouwen van Samusocial. Zoals veel van de vrouwen die er verblijven is ze gevlucht voor het geweld van haar partner. Ze vertelt over haar lijdensweg en haar hoop voor de toekomst. 

‘Ik heb mijn land verlaten voor de man van wie ik hield. Hij wou trouwen en toen is hij van vandaag op morgen veranderd. De eerste keer dat hij me geslagen heeft, ben ik naar het politiekantoor gestapt. En ik ben teruggekeerd bij hem. Met de tijd ben ik zijn dienstmeid, zijn object, zijn gevangene geworden. Hij mishandelde me en spuwde in mijn gezicht. In een woedebui heeft hij een klap gegeven op mijn knie, die erg is opgezwollen. Ik heb hem gevraagd om me naar het ziekenhuis te brengen, maar hij heeft dat geweigerd. Die keer heb ik geen klacht ingediend.
En toen, op een dag, kon ik niet meer. Ik dacht bij mezelf, ik heb 2 opties: het huis verlaten of een einde maken aan mijn leven. Ik heb de eerste optie gekozen. Terwijl hij zijn tanden aan het poetsen was, ben ik vertrokken. Het was niet evident, tijdens de eerste lockdown. Verder had ik geen geld, hij had alles afgenomen. Ik ben op straat naar een dame toe gelopen, die ik toevallig bleek te kennen. Zij heeft de politie gebeld. Later heeft mijn ambassade contact opgenomen met Samusocial. 

Toen ik aankwam in het centrum, was ik niet te troosten. Ik bleef de hele tijd op mijn kamer. Dan ben ik begonnen de psychologe van het centrum te zien en activiteiten te doen, dat heeft me enorm geholpen. Hier voel ik me welkom, met mijn verdriet.
Nu stopt mijn leven hier niet. Ik wil blijven vechten en lessen Nederlands volgen, dat zal me helpen om werk te vinden. Verder zal ik blijven praten over wat er gebeurd is, weet je, mensen moeten begrijpen dat vrouwen die geslagen worden, niet verantwoordelijk zijn voor wat hen overkomt.’

Copyrights : Layla Ayerts