De mobiele hulpteams van Samusocial : een ochtend op stap met Gaby en Manon
17/01/2019
De regen valt eindeloos op deze grijze ochtend. In de garage van het Poincaré-centrum laden Gaby en Manon de camionette met alles wat nuttig zou kunnen zijn : dekens, ondergoed, koffie, flesjes water, soep…Gaby en Manon maken deel uit van de “Maraude”, de mobiele hulpteams van Samusocial.
Hun missie? De straten van Brussel doorkruisen, op zoek naar de meest kwetsbare mensen : daklozen die al bekend van de Maraude zijn, mensen gemeld door medeburgers of door henzelf, en de tot dan toe onbekende mensen van de diensten van Samusocial.
We rijden door Anderlecht en Brussel, ruitenwissers op volle snelheid. Eerste stop : de Kunstberg. Daar vinden we Johan, hij zit in zijn tent. Hij komt naar buiten als hij ons hoort aankomen, hij ziet er best blij uit ons te zien. Dit is niet de eerste keer dar Gaby en Manon hem ontmoeten. Ze stellen hem voor om mee te komen naar het centrum Poincaré. Hij weigert, zoals gewoonlijk. Te veel lawai, te veel volk. Hij blijft liever op straat, ondanks de kou en de gevaren.
Na dat we hem koffie en sokken hebben gegeven stappen we weer in het busje, richting Anderlecht: daar werd een dakloze persoon gesignaleerd. We komen aan op een pleintje waar de ochtend’s markt wordt opgeruimd. Voor een winkel ligt er iemand, gewikkeld in dekens. “Samusocial, hoe gaat het meneer? vraagt Gaby, tijdens hij naast hem knielt.
De man luistert naar ons. Manon begint alle gebruikelijke vragen te stellen: “gaat het wel, geen wonden? Wil je een koffie, ondergoed of heeft u iets anders nodig? En als u met ons terug naar het centrum ging, gewoon om een goede nachtrust te hebben, en te profiteren van een medisch onderzoek?”
Nog eens wil hij niet mee. Hij lijkt boos, gefrustreerd. Na een paar minuten begint hij uit te leggen dat elke ochtend een bewoner van de buurt zijn dekens komt pakken en ze dan in de prullenbak weggooit. En dat hij dus elke ochtend verplicht is om naar hen te gaan zoeken.
Als het idee dat iemand elke ochtend de tijd neemt om iemand anders te storen volkomend absurd lijkt is het concept niet vreemd voor de twee terreinmedewerkers van de Maraude. “Er zijn altijd mensen om andere lastig te vallen”, zegt Gaby. “En dakloze mensen zijn een makkelijke prooi, met weinig gevolgen.”
We zijn weer onderweg : deze keer zoeken we naar André. We gaan naar de plek die hij gewoonlijk bezet. Maar niemand : de kraak is gesloten. André zal in de tussentijd zeker een ander onderkomen hebben gevonden, dat hopen wij tenminsten.
De rest van de ochtend is minder succesvol in ons interventiegebied, het afschuwelijk weer helpt niet. We zullen wachten op de volgende Maraude , s’avonds, om te blijven waken over Brussel.