“Ik ben 70 jaar oud en als ik er nog ben, dan is dat dankzij België.”

10/07/2025

Teresa komt uit Kameroen. Zes jaar geleden verliet ze haar land met haar koor om in kerken in heel Europa te komen zingen. De kleine groep sliep soms in kerken en soms bij mensen die ze onderweg tegenkwamen. De groep viel dan natuurlijk ook snel uit elkaar. Wat een geweldig muzikaal avontuur had moeten worden, veranderde in een nachtmerrie. Teresa was voor het eerst alleen. Ze was toen in Frankrijk. 

Teresa denkt terug aan vroeger: “In Kameroen werkte ik op een veehouderij. Daar ontmoette ik een Belgische man met wie ik bevriend was geraakt. Waarom zou ik hem niet gaan opzoeken in België?

Teresa vertrok naar België. Toen ze in Brussel aankwam, vond ze onderdak in een kerk. “Ik begon me erg moe te voelen. Ik had altijd veel gelopen, maar nu was het anders, ik raakte niet meer vooruit. Ik dacht dat het kwam door een voedseltekort. Ik at het brood dat de mensen op vensterbanken lieten liggen.” 

De vermoeidheid bleef maar duren en werd zelfs nog erger. Geïsoleerd en zonder middelen ging ze op zoek naar haar vriend, maar zonder resultaat. 

“Een van mijn kinderen, die nog in Kameroen was, gaf me het nummer van een kennis in Brussel. Die jongeman nam me in zijn huis op. Toen hij zag hoe ik eraan toe was, moest hij huilen. Ik was sterk vermagerd en ik was ziek, erg ziek. Ik verkeerde in slechte gezondheid. Op dat moment wilde ik alleen maar geld vinden om naar huis te gaan. De jongeman raadde me echter aan te blijven: “Je kunt niet naar huis in deze staat.” Hij gaf me een matras om op te slapen in de kerk.”

Op een ochtend moest Teresa hevig overgeven. Ze werd met spoed naar de eerste hulp gebracht, maar zakte bij aankomst in elkaar. De diagnose was alarmerend: haar nieren waren ernstig beschadigd, aangetast door nierstenen. Ze moest acht maanden in het ziekenhuis blijven.

“Ik wilde naar huis, maar mijn gezondheid liet dat niet toe. Ik kon in Kameroen niet de zorgen krijgen die ik nodig had. Ik begon met dialyse in het ziekenhuis.”

Toen Teresa het ziekenhuis mocht verlaten, was ze nog erg zwak, maar vastbesloten om er weer bovenop te komen, zocht ze hulp. Ze ging naar samenkomsten met Kameroeners en vond onderdak bij twee mensen die haar twee jaar lang in huis namen, zodat ze haar behandeling kon voortzetten. Dat was echter een onzekere situatie die niet eeuwig kon blijven duren.

Het ziekenhuispersoneel verwees haar door naar ‘Prins van Luik’, het gemedicaliseerde centrum van Samusocial. Teresa is nu 70 jaar oud en woont sinds twee jaar in het centrum.

“Dit is nu mijn thuis. Ik krijg maaltijden die aangepast zijn aan mijn dieet. Ik heb een klein bed, ik deel mijn kamer met een vrouw met wie ik bevriend ben geraakt en die ik ‘mama’ noem.”

Teresa kreeg onlangs een verblijfsvergunning voor een jaar. 

 “Ik ben er nog steeds, en dat is dankzij de teams van Samusocial. Ze hebben mijn levensverwachting verhoogd. Ik was van binnenuit aan het rotten en zij hebben me gered. “