Nathalie, 48, een leven op de dool: “Ik kom er wel, al voel ik me nog klein. Ik heb steun nodig.”

19/12/2024

Nathalie is geboren in de streek van Charleroi. Haar moeder was alcoholiste en al snel niet meer in staat om voor haar te zorgen. Nathalie werd toevertrouwd aan een stel dat ze haar ‘grootouders’ noemt. “Ik heb bij hen zeven mooie jaren doorgebracht. Ze gaven me een vrij strenge opvoeding, maar wat ik me vooral herinner is dat ik geen geschreeuw meer moest horen.“ Wanneer het koppel niet langer voor haar kan zorgen, verhuist Nathalie van het ene naar het andere pleeggezin. 

Haar eerste liefdesrelaties zijn nogal onstabiel. Na een geval van bijzonder gewelddadige agressie is ze arbeidsongeschikt. Dan ontmoet ze de man die de vader van haar kinderen zal worden. Wanneer ze 20 is, wordt Nathalie moeder van een dochtertje en op haar 26e bevalt ze van een tweeling. Het jonge gezin deelt ongeveer tien jaar lang hetzelfde dak. Maar de man drinkt, werkt niet, teert op het geld van de kinderbijslag en van Nathalies werkloosheidsuitkering en weigert haar weer te laten werken. “Ik gaf hem een jaar om te veranderen. Daarna heb ik hem aan de deur gezet en de sleutels vervangen. Maar ik durfde het kleine meisje niet meer naar school te brengen uit angst dat haar vader haar zou komen halen. Toen heeft de politie mijn kinderen meegenomen. Ze werden alle drie geplaatst door de sociale diensten.” Nu gaat het helemaal bergaf: Nathalie kan de huur niet meer alleen betalen en belandt op straat. 

Ze jongleert tussen nachtopvang en dagopvang en brengt de nacht vaak buiten door. “Het was erg zwaar. Ik had niets meer, alleen een mand met wat kleren … die ook nog werd gestolen. Ik was helemaal op. Ik zwierf veel rond en had blaren op mijn voeten. Om mijn zorgen te vergeten begon ik te drinken, veel te veel. Alcohol was mijn troost en tegelijk mijn ergste vijand. Ik zag mezelf de dieperik ingaan.  Het was niet langer mogelijk om op straat te leven.”

De directeur van de nachtopvang waar ze regelmatig komt, verwijst Nathalie door naar een opvangcentrum in Moeskroen, waar ze bijna drie maanden verblijft. Maar de verandering van stad en omgeving bevalt haar niet, dus keert ze terug naar Charleroi, waar ze haar leven tussen de straat en de nacht hervat. Even slaagt ze erin om met haar voormalige partner terug te keren naar een privéwoning, maar na een nieuwe scheiding belandt ze weer op straat. Ze blijft echter contact houden met haar ex, die een steun voor haar blijft, “ook al zijn we niet voor elkaar gemaakt“, zoals ze het zelf verwoordt.

Op dat moment nemen de dingen een alarmerende wending. Het is winter en Nathalie loopt een verkoudheid op die ontaardt in een bijzonder zware longontsteking. Ze ligt een maand in coma en moet daarna nog twee maanden in het ziekenhuis blijven. De vereniging ‘Relais-Santé’ ontfermt zich over haar, zodat ze 15 dagen mag verblijven in hun gespecialiseerde nazorg voor daklozen die uit het ziekenhuis komen. Nathalie is door het oog van de naald gekropen en ziet eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Daarna wordt ze doorverwezen naar l’Ilot in Brussel. En vervolgens naar het ‘Louiza’-centrum van Samusocial, een noodopvang speciaal voor vrouwen. 

We spreken van begin 2024. Sindsdien staat Nathalie in ‘report’ (overdracht), wat betekent dat ze niet meer elke dag hoeft te bellen om haar plaats te reserveren.

Eerst en vooral moet ze van haar alcoholverslaving af. De eerste ontwenningskuur blijkt daar niet in te slagen, zoals vaak het geval is bij bijzonder kwetsbare slachtoffers van verslaving. “Ik ben hervallen“, geeft Nathalie toe. Ze moet helemaal van nul herbeginnen. Ze volgt binnenkort opnieuw een kuur en gaat dan in nazorg. Daarna zal ze naar een zorghuis gaan tot ze stabiel is. “Daar leren ze je hoe je weer op jezelf kunt wonen. Eten maken, facturen beheren … Het is een alternatief voor het ziekenhuis, gericht op het zelfstandig maken van mensen”, legt maatschappelijk werker Marine uit. Ze glimlacht naar Nathalie: “Dat is waarschijnlijk het beste voor je, Nathalie. Je kunt beter niet terugkomen naar Samusocial, want hier loop je het risico dat je hervalt. Nathalie begrijpt dit: “Klopt, al word ik al ziek van de geur van alcohol alleen.”

Nathalie voelt zich nu sterker dan een paar maanden geleden. “Jarenlang was het als roeien zonder riemen. Vandaag heb ik een project. Ik kom er wel. Uiteindelijk zal ik erin slagen voor mezelf te zorgen en een eigen woonst te krijgen en te behouden. Mijn wens is dat ik het kan volhouden, dat ik mijn zelfrespect kan behouden. Ik voel me nog klein. Ik heb mensen nodig die achter me staan, ik heb steun nodig. Ik ben nog steeds kwetsbaar op veel gebieden.”

* een succesvolle kuur bestaat uit 3 weken behandeling en 3 maanden nazorg.