Voormalig begunstigde, toekomstig maatschappelijk werker: het parcours van Diane

18/03/2025

Diane woonde anderhalf jaar lang in verschillende centra van Samusocial. Die onstabiele leefomstandigheden hebben haar er niet van weerhouden om te studeren: over een paar maanden zal ze afstuderen als maatschappelijk werker.  

Vandaag is het Dianes 44e verjaardag. Ik ontmoet haar in Casa Vesta, een tijdelijk onderkomen voor alleenstaande dakloze vrouwen en moeders. 

Ze gaat achter het bureau van de maatschappelijk werkers zitten, haalt diep adem en bereidt zich voor om haar verhaal te vertellen. Ze loopt stage bij het Casa-project. Een paar jaar geleden zat ze nog aan de andere kant van het bureau. “Het begon allemaal in 2020. De vader van mijn dochter, een Belgische hulpverlener, stierf in het buitenland, met als laatste wens dat onze dochter, die ook Belgische was, in Europa zou kunnen studeren. Toen ik hier met haar aankwam, had ik niemand.”

Diane zal de datum nooit vergeten: 21 januari 2020, haar eerste nacht in het noodopvangcentrum voor gezinnen van Samusocial. Ze vertelt: “Het was moeilijk. Heel moeilijk. De toiletten en douches waren buiten, in een container … Het was niet wat we ons hadden voorgesteld. ” Op de avond van 21 januari 2020 deed ze een belofte aan haar 12-jarige dochter: “Zodra deze periode voorbij is, komen we hier nooit meer terug. “

In maart 2020 werd alles ingewikkelder. Dan kreeg ze de diagnose borstkanker stadium 3. Er werden zestien chemosessies gepland. 

Diane en haar dochter werden al snel doorverwezen naar een ‘Casa’, waar ze zich beter thuis voelden. De jonge moeder kon er rusten, koken en bekomen van haar behandeling. “Ik wilde graag een plek waar ik kon eten wat ik wilde en waar ik me thuis voelde.” Ze wist dat het tijdelijk was, maar ze voelde zich er beter. “Sophie, die de leiding had over het project, volgde ieders situatie op. Ze kende mijn hele behandelprogramma en herinnerde me aan afspraken als ik die vergat.”

De behandelingen waren zwaar en Diane voelde zich elke dag moe. Diane vocht voor haar dochter, ze zou haar niet alleen achterlaten. “Ik maak vooruitgang. Ik ren niet, het gaat misschien langzaam, maar ik ga vooruit”. 

Ze werd geopereerd en alles verliep goed. Diane begon nu een andere toekomst te zien. Op een dag nam ze Sophie in vertrouwen: “Ik zou graag maatschappelijk werker worden. Maatschappelijk werkers waren de eerste mensen die ik ontmoette toen ik naar België kwam, en ik ben dankbaar voor de steun die ze me hebben geboden”. Met Sophies hulp legde ze het toelatingsexamen af en ze slaagde.

Ze boekte vooruitgang zonder haar doel uit het oog te verliezen: een woning vinden.  Die zoektocht blijft een pijnlijke herinnering. Ze haalt adem: “Ik had al wel over racisme gehoord, maar nu werd ik er ook zelf mee geconfronteerd”. De ambitieuze Diane werd gedwongen de lat lager te leggen. Ze droomde van een grote, chique flat waar ze haar dochters kon verwelkomen, maar de ene weigering volgde op de andere.

In augustus 2021 ondertekende ze dan toch haar eerste huurcontract: “Het is niet waar ik van droomde, maar het is een stap vooruit. “

Vandaag woont Diane in een grotere flat in hetzelfde gebouw. Ze kan er haar twee dochters verwelkomen en verder studeren. De kanker blijft haar grootste angst. “Ik ben bang dat hij terugkomt en dat alles weer van voren af aan begint. Die angst overvalt me elke dag”. Maar ze gaat vooruit. 

Ze heeft een boodschap voor iedereen die, net als zij vroeger, op zoek is naar een uitweg: “De Casas zijn slechts een doorgangsplek. Laat je helpen, blijf er niet. Vecht en ga vooruit. Je moet wel je verstand erbij houden – je kunt alles meteen weer verliezen”.

In het kader van haar studie werkt Diane aan een proefschrift voor over de ondersteuning van vrouwen in de Casas. “Ik denk dat dit de beste plek is om echt sociaal werk te verrichten.”