Vrouwen onder elkaar in het centrum “Louiza”: “Ieders verleden is verleden tijd”.

07/10/2025

In opvangcentrum Louiza, dat exclusief voor vrouwen bestemd is, kruisen zeer uiteenlopende levenspaden elkaar. Ieders verhaal, cultuur, toekomstplannen en verdriet zijn met elkaar verstrengeld. Maar ondanks deze verschillen wordt er een gemeenschappelijke band gesmeed: de band van een gemeenschap van vrouwen die hun moeilijke ervaringen delen en er ondanks alles voor kiezen om elkaar te steunen.

In deze ruimte speelt luisterbereidheid een essentiële rol. Sommigen vinden de kracht om hun hart te luchten, anderen worden bereidwillige luisteraars om de soms met leed doortrokken woorden in zich op te nemen. Elke vrouw draagt op haar manier bij tot deze kring van solidariteit.

Toch is deze solidariteit tussen vrouwen niet vanzelfsprekend, ze wordt stap voor stap opgebouwd. Dat wordt beaamd door Latifa, die sinds vier maanden in het centrum verblijft. “Wie hier aankomt, kampt met verlies: een thuis, soms familiebanden … De verandering is groot. We moeten aan elkaar wennen. Sommigen sluiten makkelijker aan bij een groep, anderen hebben het daar moeilijker mee. Maar iedereen houdt zijn toekomstplannen in het achterhoofd en blijft daarop gefocust.”

Er worden banden gesmeed, ook al blijven die vaak zeer kwetsbaar. “Met sommige vrouwen kon ik goed opschieten, maar toch heb ik het contact met hen verloren. Ieder heeft zo zijn eigen problemen en soms hebben we de kracht niet om een vriendschap te onderhouden. Als we elkaar op straat tegenkomen, dan is dat goed, maar verder … Dat is nu eenmaal zo.”

Voor Latifa neemt solidariteit verschillende vormen aan, afhankelijk van het moment en van wat iedereen meemaakt. “Soms kan ik helpen, soms ook niet. Het is voor iedereen een dagelijkse strijd, voor de nieuwkomers en voor de vrouwen die hen verwelkomen. We steunen vrouwen die gesteund willen worden.”

Want Louiza is in de eerste plaats een doorgangscentrum. “Als we te veel aan elkaar gehecht raken, zijn we verdrietig als er iemand vertrekt. Maar het is goed als een vrouw hier weer weg kan: dat wil zeggen dat ze vooruitgang boekt. En bovendien komt er zo plaats vrij voor andere vrouwen.”

Tussen wantrouwen en nabijheid ontstaat een fragiel evenwicht. Vertrouwen wordt beetje bij beetje opgebouwd: dagelijkse gestes, tips die vrouwen elkaar geven, of gewoon de zorgzame aanwezigheid van een andere vrouw.

Louiza is meer dan een opvangcentrum: het is een ruimte waar isolement naar de achtergrond verdwijnt en waar vrouwen weer de kracht kunnen vinden om samen vooruit te gaan, zelfs in moeilijke periodes in hun leven. “Ieders verleden is verleden tijd. Het heden daarentegen is er voor elke vrouw.”