Woorden van alleenstaande moeders: Sarah
14/01/2022
Het zijn moeders. Vrijgezellen. Sommigen hebben geen inkomen, de meesten zijn slachtoffer van geweld, allen hebben geen onderdak. Ze leven in de noodopvang voor gezinnen van Samusocial. Ze dromen van vreedzamer dagen en doen alles wat in hun macht ligt om die te verwezenlijken.
Een paar fragmenten van uitwisselingen met hen.
Sarah, 4 kinderen, kwam 3 weken geleden aan in het gezinscentrum van Samusocial:
“Ik scheidde van mijn man en kon nergens heen. Hoe dan ook, zelfs als je mensen kent, is het moeilijk om met 4 kinderen bij hen in te trekken. Ze konden niet bij hun vader blijven, ook al staan we op goede voet: hij is bezig met grote werkzaamheden aan het huis, het is op het ogenblik onbewoonbaar. Ik belde Samusocial, kreeg te horen dat er geen plaats meer was, ik drong enkele dagen aan, en toen had ik geluk, ik mocht komen. Ik leef zonder inkomen, ik heb geen papieren, Samusocial was mijn enige optie.
Mijn angst? Dat het niet beter wordt. Ik moet onderdak vinden. Het gaat langzaam, maar we komen er wel. Kinderen hebben veel behoeften: zorg, kinderdagverblijf, school… Als ik niet omringd was door opvoeders, verpleegsters, zou ik het niet redden. Hier zijn we omringd, we kunnen praten, we kunnen het van ons afzetten.
Het zou interessant zijn als er meer organisaties zoals Samusocial zouden zijn om meer gezinnen te huisvesten die, zoals ik een paar weken geleden, niet weten waar ze heen moeten en geen plek kunnen vinden.”